 |
| bhagwat chapter 10.11 |
श्रीशुक उवाच
गोपा नन्दादयः श्रुत्वा द्रुमयोः पततो
रवम् ।
तत्राजग्मुः कुरुश्रेष्ठ निर्घातभयशङ्किताः ॥ १ ॥
भूम्यां निपतितौ तत्र
ददृशुर्यमलार्जुनौ ।
बभ्रमुस्तदविज्ञाय लक्ष्यं पतनकारणम्
॥ २ ॥
उलूखलं विकर्षन्तं दाम्ना बद्धं च
बालकम् ।
कस्येदं कुत आश्चर्यं उत्पात इति
कातराः ॥ ३ ॥
बाला ऊचुरनेनेति तिर्यग्गतं उलूखलम् ।
विकर्षता मध्यगेन पुरुषौ अपि
अचक्ष्महि ॥ ४ ॥
न ते तदुक्तं जगृहुः न घटेतेति तस्य
तत् ।
बालस्योत्पाटनं तर्वोः केचित्
संदिग्धचेतसः ॥ ५ ॥
उलूखलं विकर्षन्तं दाम्ना बद्धं
स्वमात्मजम् ।
विलोक्य नन्दः प्रहसद् वदनो विमुमोच ह
॥ ६ ॥
गोपीभिः स्तोभितोऽनृत्यद् भगवान्
बालवत् क्वचित्।
उद्गायति क्वचिन्मुग्धः तद्वशो
दारुयन्त्रवत् ॥ ७ ॥
बिभर्ति क्वचिदाज्ञप्तः
पीठकोन्मानपादुकम् ।
बाहुक्षेपं च कुरुते स्वानां च
प्रीतिमावहन् ॥ ८ ॥
दर्शयंस्तद्विदां लोक आत्मनो
भृत्यवश्यताम् ।
व्रजस्योवाह वै हर्षं भगवान्
बालचेष्टितैः ॥ ९ ॥
क्रीणीहि भोः फलानीति श्रुत्वा
सत्वरमच्युतः ।
फलार्थी धान्यमादाय ययौ सर्वफलप्रदः ॥
१० ॥
फलविक्रयिणी तस्य च्युतधान्यकरद्वयम्
।
फलैरपूरयद् रत्नैः फलभाण्डमपूरि च ॥ ११
॥
सरित्तीरगतं कृष्णं
भग्नार्जुनमथाह्वयत् ।
रामं च रोहिणी देवी क्रीडन्तं
बालकैर्भृशम् ॥ १२ ॥
नोपेयातां यदाऽऽहूतौ क्रीडासङ्गेन
पुत्रकौ ।
यशोदां प्रेषयामास रोहिणी
पुत्रवत्सलाम् ॥ १३ ॥
क्रीडन्तं सा सुतं बालैः अतिवेलं
सहाग्रजम् ।
यशोदाजोहवीत् कृष्णं
पुत्रस्नेहस्नुतस्तनी ॥ १४ ॥
कृष्ण कृष्णारविन्दाक्ष तात एहि स्तनं
पिब ।
अलं विहारैः क्षुत्क्षान्तः
क्रीडाश्रान्तोऽसि पुत्रक ॥ १५ ॥
हे रामागच्छ ताताशु सानुजः कुलनन्दन ।
प्रातरेव कृताहारः तद् भवान्
भोक्तुमर्हति ॥ १६ ॥
प्रतीक्षते त्वां दाशार्ह भोक्ष्यमाणो
व्रजाधिपः ।
एह्यावयोः प्रियं धेहि स्वगृहान् यात
बालकाः ॥ १७ ॥
धूलिधूसरिताङ्गस्त्वं पुत्र
मज्जनमावह ।
जन्मर्क्षमद्य भवतो विप्रेभ्यो देहि
गाः शुचिः ॥ १८ ॥
पश्य पश्य वयस्यांस्ते मातृमृष्टान्
स्वलङ्कृतान् ।
त्वं च स्नातः कृताहारो विहरस्व
स्वलङ्कृतः ॥ १९ ॥
इत्थं यशोदा तमशेषशेखरं
मत्वा सुतं स्नेहनिबद्धधीर्नृप ।
हस्ते गृहीत्वा सहराममच्युतं
नीत्वा स्ववाटं कृतवत्यथोदयम् ॥
२० ॥
गोपवृद्धा महोत्पातान् अनुभूय
बृहद्वने ।
नन्दादयः समागम्य व्रजकार्यं
अमन्त्रयन् ॥ २१ ॥
तत्र उपनन्दनामाऽऽह गोपो
ज्ञानवयोऽधिकः ।
देशकालार्थतत्त्वज्ञः प्रियकृद्
रामकृष्णयोः ॥ २२ ॥
उत्थातव्यं इतोऽस्माभिः गोकुलस्य
हितैषिभिः ।
आयान्ति अत्र महोत्पाता बालानां
नाशहेतवः ॥ २३ ॥
मुक्तः कथञ्चिद् राक्षस्या बालघ्न्या
बालको ह्यसौ ।
हरेरनुग्रहात् नूनं अनश्चोपरि नापतत्
॥ २४ ॥
चक्रवातेन नीतोऽयं दैत्येन विपदं
वियत् ।
शिलायां पतितस्तत्र परित्रातः
सुरेश्वरैः ॥ २५ ॥
यन्न म्रियेत द्रुमयोः अन्तरं प्राप्य
बालकः ।
असौ अन्यतमो वापि तदप्यच्युतरक्षणम् ॥
२६ ॥
यावत् औत्पातिकोऽरिष्टो व्रजं
नाभिभवेदितः ।
तावद् बालानुपादाय यास्यामोऽन्यत्र
सानुगाः ॥ २७ ॥
वनं वृन्दावनं नाम पशव्यं नवकाननम् ।
गोपगोपीगवां सेव्यं पुण्याद्रि
तृणवीरुधम् ॥ २८ ॥
तत्तत्राद्यैव यास्यामः शकटान् युङ्क्त
मा चिरम् ।
गोधनान्यग्रतो यान्तु भवतां यदि रोचते
॥ २९ ॥
तच्छ्रुत्वैकधियो गोपाः साधु साध्विति
वादिनः ।
व्रजान् स्वान् स्वान् समायुज्य ययू
रूढपरिच्छदाः ॥ ३० ॥
वृद्धान् बालान् स्त्रियो राजन्
सर्वोपकरणानि च ।
अनःस्वारोप्य गोपाला यत्ता
आत्त-शरासनाः ॥ ३१ ॥
गोधनानि पुरस्कृत्य शृङ्गाण्यापूर्य
सर्वतः ।
तूर्यघोषेण महता ययुः सहपुरोहिताः ॥
३२ ॥
गोप्यो रूढरथा नूत्न कुचकुंकुम
कान्तयः ।
कृष्णलीला जगुः प्रीत्या निष्ककण्ठ्यः
सुवाससः ॥३३॥
तथा यशोदारोहिण्यौ एकं शकटमास्थिते ।
रेजतुः कृष्णरामाभ्यां
तत्कथाश्रवणोत्सुके ॥ ३४ ॥
वृन्दावनं सम्प्रविश्य
सर्वकालसुखावहम् ।
तत्र चक्रुर्व्रजावासं शकटैः
अर्धचन्द्रवत् ॥ ३५ ॥
वृन्दावनं गोवर्धनं यमुनापुलिनानि च ।
वीक्ष्यासीत् उत्तमा प्रीती
राममाधवयोर्नृप ॥ ३६ ॥
एवं व्रजौकसां प्रीतिं यच्छन्तौ
बालचेष्टितैः ।
कलवाक्यैः स्वकालेन वत्सपालौ बभूवतुः
॥ ३७ ॥
अविदूरे व्रजभुवः सह गोपालदारकैः ।
चारयामासतुः वत्सान्
नानाक्रीडापरिच्छदौ ॥ ३८ ॥
क्वचिद् वादयतो वेणुं क्षेपणैः
क्षिपतः क्वचित् ।
क्वचित् पादैः किङ्किणीभिः क्वचित्
कृत्रिमगोवृषैः ॥३९॥
वृषायमाणौ नर्दन्तौ युयुधाते परस्परम्
।
अनुकृत्य रुतैर्जन्तून् चेरतुः
प्राकृतौ यथा ॥ ४० ॥
कदाचिद् यमुनातीरे वत्सान् चारयतोः
स्वकैः ।
वयस्यैः कृष्णबलयोः जिघांसुर्दैत्य
आगमत् ॥ ४१ ॥
तं वत्सरूपिणं वीक्ष्य वत्सयूथगतं
हरिः ।
दर्शयन् बलदेवाय शनैर्मुग्ध इवासदत् ॥
४२ ॥
गृहीत्वा अपरपादाभ्यां सहलाङ्गूलमच्युतः
।
भ्रामयित्वा कपित्थाग्रे प्राहिणोद्
गतजीवितम् ।
स कपित्थैर्महाकायः पात्यमानैः पपात ह
॥ ४३ ॥
तं वीक्ष्य विस्मिता बालाः शशंसुः
साधु साध्विति ।
देवाश्च परिसन्तुष्टा बभूवुः
पुष्पवर्षिणः ॥ ४४ ॥
तौ वत्सपालकौ भूत्वा सर्वलोकैकपालकौ ।
सप्रातराशौ गोवत्सान् चारयन्तौ
विचेरतुः ॥ ४५ ॥
स्वं स्वं वत्सकुलं सर्वे पाययिष्यन्त
एकदा ।
गत्वा जलाशयाभ्याशं पाययित्वा
पपुर्जलम् ॥ ४६ ॥
ते तत्र ददृशुर्बाला
महासत्त्वमवस्थितम् ।
तत्रसुर्वज्रनिर्भिन्नं गिरेः शृङ्गमिव
च्युतम् ॥ ४७ ॥
स वै बको नाम महानसुरो बकरूपधृक् ।
आगत्य सहसा कृष्णं
तीक्ष्णतुण्डोऽग्रसद्बली ॥ ४८ ॥
कृष्णं महाबकग्रस्तं दृष्ट्वा
रामादयोऽर्भकाः ।
बभूवुरिन्द्रियाणीव विना प्राणं
विचेतसः ॥ ४९ ॥
तं तालुमूलं प्रदहन्तमग्निवद्
गोपालसूनुं पितरं जगद्गुरोः ।
चच्छर्द सद्योऽतिरुषाक्षतं बकः
तुण्डेन हन्तुं पुनरभ्यपद्यत ॥ ५०
॥
तं आपतन्तं स निगृह्य तुण्डयोः
दोर्भ्यां बकं कंससखं सतां पतिः ।
पश्यत्सु बालेषु ददार लीलया
मुदावहो वीरणवद् दिवौकसाम् ॥ ५१ ॥
तदा बकारिं सुरलोकवासिनः
समाकिरन् नन्दनमल्लिकादिभिः ।
समीडिरे चानकशङ्खसंस्तवैः
तद्वीक्ष्य गोपालसुता विसिस्मिरे
॥ ५२ ॥
मुक्तं बकास्याद् उपलभ्य बालका
रामादयः प्राणमिवेन्द्रियो गणः ।
स्थानागतं तं परिरभ्य निर्वृताः
प्रणीय वत्सान् व्रजमेत्य तज्जगुः
॥ ५३ ॥
श्रुत्वा तद् विस्मिता गोपा
गोप्यश्चातिप्रियादृताः ।
प्रेत्य आगतमिवोत्सुक्याद् ऐक्षन्त
तृषितेक्षणाः ॥ ५४ ॥
अहो बतास्य बालस्य बहवो मृत्यवोऽभवन्
।
अप्यासीद् विप्रियं तेषां कृतं पूर्वं
यतो भयम् ॥ ५५ ॥
अथापि अभिभवन्त्येनं नैव ते
घोरदर्शनाः ।
जिघांसयैनमासाद्य नश्यन्त्यग्नौ पतङ्गवत्
॥ ५६ ॥
अहो ब्रह्मविदां वाचो नासत्याः सन्ति
कर्हिचित् ।
गर्गो यदाह भगवान् अन्वभावि तथैव तत्
॥ ५७ ॥
इति नन्दादयो गोपाः कृष्णरामकथां मुदा
।
कुर्वन्तो रममाणाश्च नाविन्दन्
भववेदनाम् ॥ ५८ ॥
एवं विहारैः कौमारैः कौमारं
जहतुर्व्रजे ।
निलायनैः सेतुबन्धैः
मर्कटोत्प्लवनादिभिः ॥ ५९ ॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां
संहितायां दशमस्कन्धे पूर्वार्धे एकादशोऽध्यायः ॥ ११ ॥
