 |
| bhagwat chapter 10.42 |
श्रीशुक उवाच
अथ व्रजन्राजपथेन माधवः
स्त्रियं
गृहीताङ्गविलेपभाजनाम् ।
विलोक्य कुब्जां
युवतीं वराननां
पप्रच्छ यान्तीं प्रहसन् रसप्रदः ॥ १ ॥
का त्वं वरोर्वेतदु
हानुलेपनं
कस्याङ्गने वा
कथयस्व साधु नः ।
देह्यावयोरङ्गविलेपमुत्तमं
श्रेयः ततस्ते
न चिराद् भविष्यति ॥ २ ॥
सैरन्ध्रि उवाच
दास्यस्म्यहं सुन्दर कंससम्मता
त्रिवक्रनामा
ह्यनुलेपकर्मणि ।
मद्भावितं
भोजपतेरतिप्रियं
विना युवां
कोऽन्यतमस्तदर्हति ॥ ३ ॥
रूपपेशलमाधुर्य हसितालापवीक्षितैः ।
धर्षितात्मा ददौ
सान्द्रं उभयोरनुलेपनम् ॥ ४ ॥
ततस्तावङ्गरागेण
स्ववर्णेतरशोभिना ।
सम्प्राप्तपरभागेन
शुशुभातेऽनुरञ्जितौ ॥ ५ ॥
प्रसन्नो भगवान्
कुब्जां त्रिवक्रां रुचिराननाम् ।
ऋज्वीं कर्तुं
मनश्चक्रे दर्शयन् दर्शने फलम् ॥ ६ ॥
पद्भ्यामाक्रम्य
प्रपदे द्र्यङ्गुल्युत्तान पाणिना ।
प्रगृह्य
चिबुकेऽध्यात्मं उदनीनमदच्युतः ॥ ७ ॥
सा तदर्जुसमानाङ्गी
बृहच्छ्रोणिपयोधरा ।
मुकुन्दस्पर्शनात्
सद्यो बभूव प्रमदोत्तमा ॥ ८ ॥
ततो रूपगुणौदार्य
संपन्ना प्राह केशवम् ।
उत्तरीयान् तमकृष्य
स्मयन्ती जातहृच्छया ॥ ९ ॥
एहि वीर गृहं यामो
न त्वां त्यक्तुमिहोत्सहे ।
त्वयोन्मथितचित्तायाः प्रसीद पुरुषर्षभ ॥ १० ॥
एवं स्त्रिया
याच्यमानः कृष्णो रामस्य पश्यतः ।
मुखं
वीक्ष्यानुगानां च प्रहसन् तामुवाच ह ॥ ११ ॥
एष्यामि ते गृहं
सुभ्रु पुंसामाधिविकर्शनम् ।
साधितार्थोऽगृहाणां
नः पान्थानां त्वं परायणम् ॥ १२ ॥
विसृज्य माध्व्या
वाण्या तां व्रजन् मार्गे वणिक्पथैः ।
नानोपायनताम्बूल
स्रग्गन्धैः साग्रजोऽर्चितः ॥ १३ ॥
तद्दर्शनस्मरक्षोभाद् आत्मानं नाविदन् स्त्रियः
।
विस्रस्तवासःकबर
वलया लेख्यमूर्तयः ॥ १४ ॥
ततः पौरान्
पृच्छमानो धनुषः स्थानमच्युतः ।
तस्मिन् प्रविष्टो
ददृशे धनुरैन्द्रं इवाद्भुतम् ॥ १५ ॥
पुरुषैर्बहुभिर्गुप्तं अर्चितं परमर्द्धिमत् ।
वार्यमाणो नृभिः
कृष्णः प्रसह्य धनुराददे ॥ १६ ॥
करेण वामेन सलीलमुद्धृतं
सज्यं च कृत्वा
निमिषेण पश्यताम् ।
नृणां विकृष्य
प्रबभञ्ज मध्यतो
यथेक्षुदण्डं
मदकर्युरुक्रमः ॥ १७ ॥
धनुषो भज्यमानस्य शब्दः खं रोदसी दिशः ।
पूरयामास यं
श्रुत्वा कंसस्त्रासमुपागमत् ॥ १८ ॥
तद् रक्षिणः
सानुचरं कुपिता आततायिनः ।
गृहीतुकामा आवव्रुः
गृह्यतां वध्यतामिति ॥ १९ ॥
अथ तान्
दुरभिप्रायान् विलोक्य बलकेशवौ ।
क्रुद्धौ धन्वन
आदाय शकले तांश्च जघ्नतुः ॥ २० ॥
बलं च कंसप्रहितं
हत्वा शालामुखात्ततः ।
निष्क्रम्य
चेरतुर्हृष्टौ निरीक्ष्य पुरसम्पदः ॥ २१ ॥
तयोस्तदद्भुतं
वीर्यं निशाम्य पुरवासिनः ।
तेजः प्रागल्भ्यं
रूपं च मेनिरे विबुधोत्तमौ ॥ २२ ॥
तयोर्विचरतोः
स्वैरं आदित्योऽस्तमुपेयिवान् ।
कृष्णरामौ वृतौ
गोपैः पुराच्छकटमीयतुः ॥ २३ ॥
गोप्यो मुकुन्दविगमे विरहातुरा या
आशासताशिष ऋता
मधुपुर्यभूवन् ।
संपश्यतां
पुरुषभूषणगात्रलक्ष्मीं
हित्वेतरान् नु
भजतश्चकमेऽयनं श्रीः ॥ २४ ॥
अवनिक्ताङ्घ्रियुगलौ भुक्त्वा क्षीरोपसेचनम् ।
ऊषतुस्तां सुखं
रात्रिं ज्ञात्वा कंसचिकीर्षितम् ॥ २५ ॥
कंसस्तु धनुषो भङ्गं
रक्षिणां स्वबलस्य च ।
वधं निशम्य गोविन्द
रामविक्रीडितं परम् ॥ २६ ॥
दीर्घप्रजागरो भीतो
दुर्निमित्तानि दुर्मतिः ।
बहून्यचष्टोभयथा
मृत्योर्दौत्यकराणि च ॥ २७ ॥
अदर्शनं स्वशिरसः
प्रतिरूपे च सत्यपि ।
असत्यपि द्वितीये च
द्वैरूप्यं ज्योतिषां तथा ॥ २८ ॥
छिद्रप्रतीतिश्छायायां प्राणघोषानुपश्रुतिः ।
स्वर्णप्रतीतिर्वृक्षेषु स्वपदानामदर्शनम् ॥ २९
॥
स्वप्ने
प्रेतपरिष्वङ्गः खरयानं विषादनम् ।
यायान्नलदमाल्येकः
तैलाभ्यक्तो दिगम्बरः ॥ ३० ॥
अन्यानि चेत्थं
भूतानि स्वप्नजागरितानि च ।
पश्यन्
मरणसन्त्रस्तो निद्रां लेभे न चिन्तया ॥ ३१ ॥
व्युष्टायां निशि
कौरव्य सूर्ये चाद्भ्यः समुत्थिते ।
कारयामास वै कंसो
मल्लक्रीडामहोत्सवम् ॥ ३२ ॥
आनर्चुः पुरुषा रङ्गं
तूर्यभेर्यश्च जघ्निरे ।
मञ्चाश्चालङ्कृताः
स्रग्भिः पताकाचैलतोरणैः ॥ ३३ ॥
तेषु पौरा जानपदा
ब्रह्मक्षत्रपुरोगमाः ।
यथोपजोषं विविशू
राजानश्च कृतासनाः ॥ ३४ ॥
कंसः
परिवृतोऽमात्यै राजमञ्च उपाविशत् ।
मण्डलेश्वरमध्यस्थो
हृदयेन विदूयता ॥ ३५ ॥
वाद्यमानेसु तूर्येषु मल्लतालोत्तरेषु च ।
मल्लाः स्वलङ्कृताः दृप्ताः सोपाध्यायाः समाविशन्॥३६॥
चाणूरो मुष्टिकः
कूतः शलस्तोशल एव च ।
त आसेदुरुपस्थानं
वल्गुवाद्यप्रहर्षिताः ॥ ३७ ॥
नन्दगोपादयो गोपा
भोजराजसमाहुताः ।
निवेदितोपायनास्ते
एकस्मिन् मञ्च आविशन् ॥ ३८ ॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां संहितायां
दशमस्कन्धे पूर्वार्धे मल्लरङोपवर्णनं नाम
द्विचत्वारिंशोऽध्यायः ॥४२॥
