 |
| bhagwat chapter 10.27 |
श्रीशुक
उवाच
गोवर्धने धृते शैले आसाराद् रक्षिते
व्रजे ।
गोलोकादाव्रजज् कृष्णं सुरभिः शक्र एव च ॥ १ ॥
विविक्त उपसङ्गम्य व्रीडीतः कृतहेलनः
।
पस्पर्श पादयोरेनं किरीटेनार्कवर्चसा
॥ २ ॥
दृष्टश्रुतानुभावोऽस्य
कृष्णस्यामिततेजसः ।
नष्टत्रिलोकेशमद इदमाह कृताञ्जलिः ॥ ३
॥
इन्द्र उवाच
विशुद्धसत्त्वं तव धाम शान्तं
तपोमयं ध्वस्तरजस्तमस्कम् ।
मायामयोऽयं गुणसम्प्रवाहो
न विद्यते ते ग्रहणानुबन्धः ॥ ४ ॥
कुतो नु तद्धेतव ईश तत्कृता
लोभादयो येऽबुधलिन्गभावाः ।
तथापि दण्डं भगवान्बिभर्ति
धर्मस्य गुप्त्यै खलनिग्रहाय ॥ ५ ॥
पिता गुरुस्त्वं जगतामधीशो
दुरत्ययः काल उपात्तदण्डः ।
हिताय स्वेच्छातनुभिः समीहसे
मानं विधुन्वन् जगदीशमानिनाम् ॥ ६ ॥
ये मद्विधाज्ञा जगदीशमानिनः
त्वां वीक्ष्य कालेऽभयमाशु तन्मदम् ।
हित्वाऽऽर्यमार्गं प्रभजन्त्यपस्मया
ईहा खलानामपि तेऽनुशासनम् ॥ ७ ॥
स त्वं ममैश्वर्यमदप्लुतस्य
कृतागसस्तेऽविदुषः प्रभावम् ।
क्षन्तुं प्रभोऽथार्हसि मूढचेतसो
मैवं पुनर्भून्मतिरीश मेऽसती ॥ ८ ॥
तवावतारोऽयमधोक्षजेह
भुवो भराणां उरुभारजन्मनाम् ।
चमूपतीनामभवाय देव
भवाय युष्मत् चरणानुवर्तिनाम् ॥ ९ ॥
नमस्तुभ्यं भगवते पुरुषाय महात्मने ।
वासुदेवाय कृष्णाय सात्वतां पतये नमः
॥ १० ॥
स्वच्छन्दोपात्तदेहाय
विशुद्धज्ञानमूर्तये ।
सर्वस्मै सर्वबीजाय सर्वभूतात्मने नमः
॥ ११ ॥
मयेदं भगवन् गोष्ठ नाशायासारवायुभिः ।
चेष्टितं विहते यज्ञे मानिना
तीव्रमन्युना ॥ १२ ॥
त्वयेशानुगृहीतोऽस्मि ध्वस्तस्तम्भो
वृथोद्यमः ।
ईश्वरं गुरुमात्मानं त्वामहं शरणं गतः
॥ १३ ॥
श्रीशुक
उवाच
एवं सङ्कीर्तितः कृष्णो मघोना
भगवानमुम् ।
मेघगम्भीरया वाचा प्रहसन् इदमब्रवीत्
॥ १४ ॥
श्रीभगवानुवाच
मया तेऽकारि मघवन् मखभङ्गोऽनुगृह्णता
।
मदनुस्मृतये नित्यं
मत्तस्येन्द्रश्रिया भृशम् ॥ १५ ॥
मामैश्वर्यश्रीमदान्धो दण्डपाणिं न
पश्यति ।
तं भ्रंशयामि सम्पद्भ्यो यस्य
चेच्छाम्यनुग्रहम् ॥ १६ ॥
गम्यतां शक्र भद्रं वः क्रियतां
मेऽनुशासनम् ।
स्थीयतां स्वाधिकारेषु युक्तैर्वः
स्तम्भवर्जितैः ॥ १७ ॥
अथाह सुरभिः कृष्णं अभिवन्द्य
मनस्विनी ।
स्वसन्तानैरुपामन्त्र्य
गोपरूपिणमीश्वरम् ॥ १८ ॥
सुरभिरुवाच
कृष्ण कृष्ण महायोगिन् विश्वात्मन्
विश्वसम्भव ।
भवता लोकनाथेन सनाथा वयमच्युत ॥ १९ ॥
त्वं नः परमकं दैवं त्वं न इन्द्रो
जगत्पते ।
भवाय भव गोविप्र देवानां ये च साधवः ॥
२० ॥
इन्द्रं नस्त्वाभिषेक्ष्यामो ब्रह्मणा
चोदिता वयम् ।
अवतीर्णोऽसि विश्वात्मम्
भूमेर्भारापनुत्तये ॥ २१ ॥
श्रीशुक
उवाच
एवं कृष्णमुपामन्त्र्य सुरभिः
पयसात्मनः ।
जलैराकाशगङ्गाया ऐरावतकरोद्धृतैः ॥
२२ ॥
इन्द्रः सुरर्षिभिः साकं चोदितो
देवमातृभिः ।
अभ्यसिञ्चत दाशार्हं गोविन्द इति
चाभ्यधात् ॥ २३ ॥
तत्रागतास्तुम्बुरुनारदादयो
गन्धर्वविद्याधरसिद्धचारणाः ।
जगुर्यशो लोकमलापहं हरेः
सुराङ्गनाः संननृतुर्मुदान्विताः ॥ २४ ॥
तं तुष्टुवुर्देवनिकायकेतवो
व्यवाकिरन् चाद्भुतपुष्पवृष्टिभिः ।
लोकाः परां निर्वृतिमाप्नुवंस्त्रयो
गावस्तदा गामनयन् पयोद्रुताम् ॥ २५ ॥
नानारसौघाः सरितो वृक्षा आसन्
मधुस्रवाः ।
अकृष्टपच्यौषधयो गिरयोऽबिभ्रदुन्मणीन्
॥ २६ ॥
कृष्णेऽभिषिक्त एतानि सत्त्वानि
कुरुनन्दन ।
निर्वैराण्यभवंस्तात क्रूराण्यपि
निसर्गतः ॥ २७ ॥
इति गोगोकुलपतिं गोविन्दमभिषिच्य सः ।
अनुज्ञातो ययौ शक्रो वृतो
देवादिभिर्दिवम् ॥ २८ ॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां संहितायां
दशमस्कन्धे पूर्वार्धे सप्तविंशोऽध्यायः ॥२७॥
