 |
| Bhagwat Chapter 10.25 |
श्रीशुक
उवाच
इन्द्रस्तदाऽऽत्मनः पूजां विज्ञाय विहतां नृप ।
गोपेभ्यः कृष्णनाथेभ्यो नन्दादिभ्यश्चुकोप ह ॥ १ ॥
गणं सांवर्तकं नाम मेघानां
चान्तकारिणाम् ।
इन्द्रः प्रचोदयत् क्रुद्धो वाक्यं
चाहेशमान्युत ॥ २ ॥
अहो श्रीमदमाहात्म्यं गोपानां
काननौकसाम् ।
कृष्णं मर्त्यमुपाश्रित्य ये
चक्रुर्देवहेलनम् ॥ ३ ॥
यथादृढैः कर्ममयैः
क्रतुभिर्नामनौनिभैः ।
विद्यां आन्वीक्षिकीं हित्वा
तितीर्षन्ति भवार्णवम् ॥ ४ ॥
वाचालं बालिशं स्तब्धं अज्ञं
पण्डितमानिनम् ।
कृष्णं मर्त्यमुपाश्रित्य गोपा मे
चक्रुरप्रियम् ॥ ५ ॥
एषां श्रियावलिप्तानां
कृष्णेनाध्मापितात्मनाम् ।
धुनुत श्रीमदस्तम्भं पशून् नयत सङ्क्षयम्
॥ ६ ॥
अहं चैरावतं नागं आरुह्यानुव्रजे
व्रजम् ।
मरुद्गणैर्महावेगैः
नन्दगोष्ठजिघांसया ॥ ७ ॥
श्रीशुक उवाच
इत्थं मघवताऽऽज्ञप्ता
मेघा निर्मुक्तबन्धनाः ।
नन्दगोकुलमासारैः पीडयामासुरोजसा ॥ ८
॥
विद्योतमाना विद्युद्भिः स्तनन्तः
स्तनयित्नुभिः ।
तीव्रैर्मरुद्गणैर्नुन्ना
ववृषुर्जलशर्कराः ॥ ९ ॥
स्थूणास्थूला वर्षधारा
मुञ्चत्स्वभ्रेष्व-भीक्ष्णशः ।
जलौघैः प्लाव्यमाना भूः नादृश्यत
नतोन्नतम् ॥ १० ॥
अत्यासारातिवातेन पशवो जातवेपनाः ।
गोपा गोप्यश्च शीतार्ता गोविन्दं शरणं
ययुः ॥ ११ ॥
शिरः सुतांश्च कायेन प्रच्छाद्या
सारपीडिताः ।
वेपमाना भगवतः पादमूलमुपाययुः ॥ १२ ॥
कृष्ण कृष्ण महाभाग त्वन्नाथं गोकुलं
प्रभो ।
त्रातुमर्हसि देवान्नः कुपिताद्
भक्तवत्सल ॥ १३ ॥
शिलावर्षानिपातेन हन्यमानमचेतनम् ।
निरीक्ष्य भगवान् मेने
कुपितेन्द्रकृतं हरिः ॥ १४ ॥
अपर्त्त्वत्युल्बणं वर्षं अतिवातं
शिलामयम् ।
स्वयागे विहतेऽस्माभिः इन्द्रो नाशाय
वर्षति ॥ १५ ॥
तत्र प्रतिविधिं सम्यग् आत्मयोगेन
साधये ।
लोकेशमानिनां मौढ्याद् हनिष्ये
श्रीमदं तमः ॥ १६ ॥
न हि सद्भावयुक्तानां
सुराणामीशविस्मयः ।
मत्तोऽसतां मानभङ्गः प्रशमायोपकल्पते
॥ १७ ॥
तस्मात् मच्छरणं गोष्ठं मन्नाथं
मत्परिग्रहम् ।
गोपाये स्वात्मयोगेन सोऽयं मे व्रत
आहितः ॥ १८ ॥
इत्युक्त्वैकेन हस्तेन कृत्वा
गोवर्धनाचलम् ।
दधार लीलया कृष्णः छत्राकमिव बालकः ॥
१९ ॥
अथाह भगवान् गोपान् हेऽम्ब तात
व्रजौकसः ।
यथोपजोषं विशत गिरिगर्तं सगोधनाः ॥ २०
॥
न त्रास इह वः कार्यो
मद्धस्ताद्रिनिपातने ।
वातवर्षभयेनालं तत्त्राणं विहितं हि
वः ॥ २१ ॥
तथा निर्विविशुर्गर्तं
कृष्णाश्वासितमानसः ।
यथावकाशं सधनाः सव्रजाः सोपजीविनः ॥
२२ ॥
क्षुत्तृड्व्यथां सुखापेक्षां हित्वा
तैर्व्रजवासिभिः ।
वीक्ष्यमाणो दधावद्रिं सप्ताहं नाचलत्
पदात् ॥ २३ ॥
कृष्णयोगानुभावं तं
निशम्येन्द्रोऽतिविस्मितः ।
निःस्तम्भो भ्रष्टसङ्कल्पः स्वान्
मेघान् संन्यवारयत् ॥ २४ ॥
खं व्यभ्रमुदितादित्यं वातवर्षं च
दारुणम् ।
निशम्योपरतं गोपान्
गोवर्धनधरोऽब्रवीत् ॥ २५॥
निर्यात त्यजत त्रासं गोपाः
सस्त्रीधनार्भकाः ।
उपारतं वातवर्षं व्युदप्रायाश्च
निम्नगाः ॥ २६ ॥
ततस्ते निर्ययुर्गोपाः स्वं स्वमादाय
गोधनम् ।
शकटोढोपकरणं स्त्रीबालस्थविराः शनैः ॥
२७ ॥
भगवानपि तं शैलं स्वस्थाने
पूर्ववत्प्रभुः ।
पश्यतां सर्वभूतानां स्थापयामास लीलया
॥ २८ ॥
तं प्रेमवेगान् निभृता व्रजौकसो
यथा समीयुः परिरम्भणादिभिः ।
गोप्यश्च सस्नेहमपूजयन् मुदा
दध्यक्षताद्भिर्युयुजुः सदाशिषः
॥ २९ ॥
यशोदा रोहिणी नन्दो रामश्च बलिनां वरः
।
कृष्णमालिङ्ग्य युयुजुः आशिषः
स्नेहकातराः ॥ ३० ॥
दिवि देवगणाः सिद्धाः साध्या
गन्धर्वचारणाः ।
तुष्टुवुर्मुमुचुस्तुष्टाः
पुष्पवर्षाणि पार्थिव ॥ ३१ ॥
शङ्खदुन्दुभयो नेदुर्दिवि
देवप्रचोदिताः ।
जगुर्गन्धर्वपतयः तुंबुरुप्रमुखा नृप
॥ ३२ ॥
ततोऽनुरक्तैः पशुपैः परिश्रितो
राजन् स्वगोष्ठं सबलोऽव्रजद्धरिः
।
तथाविधान्यस्य कृतानि गोपिका
गायन्त्य ईयुर्मुदिता हृदिस्पृशः
॥ ३३ ॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां संहितायां
दशमस्कन्धे पूर्वार्धे पञ्चविंशोऽध्यायः ॥ २५ ॥
