 |
| bhagwat chapter 10.19 |
श्रीशुक उवाच
क्रीडासक्तेषु गोपेषु तद्गावो दूरचारिणीः ।
स्वैरं चरन्त्यो विविशुः तृणलोभेन गह्वरम् ॥ १ ॥
अजा गावो महिष्यश्च निर्विशन्त्यो
वनाद् वनम् ।
ईषीकाटवीं निर्विविशुः क्रन्दन्त्यो
दावतर्षिताः ॥ २ ॥
तेऽपश्यन्तः पशून् गोपाः
कृष्णरामादयस्तदा ।
जातानुतापा न विदुः विचिन्वन्तो गवां
गतिम् ॥ ३ ॥
तृणैस्तत्खुरदच्छिन्नैः गोष्पदैः
अंकितैर्गवाम् ।
मार्गं अन्वगमन् सर्वे नष्टाजीव्या
विचेतसः ॥ ४ ॥
मुञ्जाटव्यां भ्रष्टमार्गं क्रन्दमानं
स्वगोधनम् ।
सम्प्राप्य तृषिताः श्रान्ताः ततस्ते
संन्यवर्तयन् ॥ ५ ॥
ता आहूता भगवता मेघगम्भीरया गिरा ।
स्वनाम्नां निनदं श्रुत्वा प्रतिनेदुः
प्रहर्षिताः ॥ ६ ॥
ततः समन्ताद् वनधूमकेतुः
यदृच्छयाभूत् क्षयकृत् वनौकसाम् ।
समीरितः सारथिनोल्बणोल्मुकैः
विलेलिहानः स्थिरजङ्गमान् महान्
॥ ७ ॥
तं आपतन्तं परितो दवाग्निं
गोपाश्च गावः प्रसमीक्ष्य भीताः ।
ऊचुश्च कृष्णं सबलं प्रपन्ना
यथा हरिं मृत्युभयार्दिता जनाः ॥
८ ॥
कृष्ण कृष्ण महावीर हे रामामित विक्रम ।
दावाग्निना दह्यमानान् प्रपन्नान्
त्रातुमर्हथः ॥ ९ ॥
नूनं त्वद्बान्धवाः कृष्ण न
चार्हन्त्यवसीदितुम् ।
वयं हि सर्वधर्मज्ञ त्वन्नाथाः
त्वत्परायणाः ॥ १० ॥
श्रीशुक उवाच
वचो निशम्य कृपणं बन्धूनां भगवान्
हरिः ।
निमीलयत मा भैष्ट लोचनानीत्यभाषत ॥ ११
॥
तथेति मीलिताक्षेषु भगवान्
अग्निमुल्बणम् ।
पीत्वा मुखेन तान्कृच्छ्राद् योगाधीशो
व्यमोचयत् ॥ १२ ॥
ततश्च तेऽक्षीण्युन्मील्य
पुनर्भाण्डीरमापिताः ।
निशाम्य विस्मिता आसन् आत्मानं गाश्च
मोचिताः ॥ १३ ॥
कृष्णस्य योगवीर्यं तद्
योगमायानुभावितम् ।
दावाग्नेरात्मनः क्षेमं वीक्ष्य ते
मेनिरेऽमरम् ॥ १४ ॥
गाः सन्निवर्त्य सायाह्ने सहरामो
जनार्दनः ।
वेणुं विरणयन् गोष्ठं अगाद्
गोपैरभिष्टुतः ॥ १५ ॥
गोपीनां परमानन्द आसीद् गोविन्ददर्शने
।
क्षणं युगशतमिव यासां येन विनाभवत् ॥
१६ ॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां
संहितायां दशमस्कन्धे पूर्वार्धे एकोनविंशोऽध्यायः ॥ १९ ॥
