 |
| Bhagwat chapter 10.17 |
राजोवाच
नागालयं रमणकं कस्मात् तत्याज कालियः
।
कृतं किं वा सुपर्णस्य तेनैकेनासमञ्जसम् ॥ १ ॥
श्रीशुक उवाच
उपहार्यैः सर्पजनैः मासि मासीह यो
बलिः ।
वानस्पत्यो महाबाहो नागानां प्राङ्निरूपितः
॥ २ ॥
स्वं स्वं भागं प्रयच्छन्ति नागाः
पर्वणि पर्वणि ।
गोपीथायात्मनः सर्वे सुपर्णाय
महात्मने ॥ ३ ॥
विषवीर्य मदाविष्टः काद्रवेयस्तु
कालियः ।
कदर्थीकृत्य गरुडं स्वयं तं बुभुजे
बलिम् ॥ ४ ॥
तच्छ्रुत्वा कुपितो राजन् भगवान्
भगवत्प्रियः ।
विजिघांसुर्महावेगः कालियं
समुपाद्रवत् ॥ ५ ॥
तमापतन्तं तरसा विषायुधः
प्रत्यभ्ययाद् उच्छ्रितनैकमस्तकः ।
दद्भिः सुपर्णं व्यदशद् ददायुधः
कराल जिह्रोच्छ्वसितोग्र लोचनः ॥
६ ॥
तं तार्क्ष्यपुत्रः स निरस्य
मन्युमान्
प्रचण्डवेगो मधुसूदनासनः ।
पक्षेण सव्येन हिरण्यरोचिषा
जघान कद्रुसुतमुग्रविक्रमः ॥ ७ ॥
सुपर्णपक्षाभिहतः कालियोऽतीव विह्वलः ।
ह्रदं विवेश कालिन्द्याः तदगम्यं
दुरासदम् ॥ ८ ॥
तत्रैकदा जलचरं गरुडो भक्ष्यमीप्सितम्
।
निवारितः सौभरिणा प्रसह्य
क्षुधितोऽहरत् ॥ ९ ॥
मीनान् सुदुःखितान् दृष्ट्वा दीनान्
मीनपतौ हते ।
कृपया सौभरिः प्राह
तत्रत्यक्षेममाचरन् ॥ १० ॥
अत्र प्रविश्य गरुडो यदि मत्स्यान् स
खादति ।
सद्यः प्राणैर्वियुज्येत सत्यमेतद्
ब्रवीम्यहम् ॥ ११ ॥
तं कालियः परं वेद नान्यः कश्चन
लेलिहः ।
अवात्सीद् गरुडाद् भीतः कृष्णेन च
विवासितः ॥ १२ ॥
कृष्णं ह्रदाद् विनिष्क्रान्तं
दिव्यस्रग् गन्धवाससम् ।
महामणिगणाकीर्णं जाम्बूनदपरिष्कृतम् ॥
१३ ॥
उपलभ्योत्थिताः सर्वे लब्धप्राणा
इवासवः ।
प्रमोदनिभृतात्मानो गोपाः
प्रीत्याभिरेभिरे ॥ १४ ॥
यशोदा रोहिणी नन्दो गोप्यो गोपाश्च
कौरव ।
कृष्णं समेत्य लब्धेहा आसन्
लब्धमनोरथा ॥ १५ ॥
रामश्चाच्युतमालिङ्ग्य
जहासास्यानुभाववित् ।
नगो गावो वृषा वत्सा लेभिरे परमां
मुदम् ॥ १६ ॥
नन्दं विप्राः समागत्य गुरवः
सकलत्रकाः ।
ऊचुस्ते कालियग्रस्तो दिष्ट्या
मुक्तस्तवात्मजः ॥ १७ ॥
देहि दानं द्विजातीनां
कृष्णनिर्मुक्तिहेतवे ।
नन्दः प्रीतमना राजन् गाः सुवर्णं
तदादिशत् ॥ १८ ॥
यशोदापि महाभागा नष्टलब्धप्रजा सती ।
परिष्वज्याङ्कमारोप्य मुमोचाश्रुकलां
मुहुः ॥ १९ ॥
तां रात्रिं तत्र राजेन्द्र
क्षुत्तृड्भ्यां श्रमकर्षिताः ।
ऊषुर्व्रयौकसो गावः कालिन्द्या
उपकूलतः ॥ २० ॥
तदा शुचिवनोद्भूतो दावाग्निः सर्वतो
व्रजम् ।
सुप्तं निशीथ आवृत्य
प्रदग्धुमुपचक्रमे ॥ २१ ॥
तत उत्थाय सम्भ्रान्ता दह्यमाना
व्रजौकसः ।
कृष्णं ययुस्ते शरणं मायामनुजमीश्वरम्
॥ २२ ॥
कृष्ण कृष्ण महाभाग हे रामामितविक्रम
।
एष घोरतमो वह्निः तावकान् ग्रसते हि
नः ॥ २३ ॥
सुदुस्तरान्नः स्वान् पाहि कालाग्नेः
सुहृदः प्रभो ।
न शक्नुमः त्वच्चरणं संत्यक्तुं
अकुतोभयम् ॥ २४ ॥
इत्थं स्वजनवैक्लव्यं निरीक्ष्य
जगदीश्वरः ।
तं अग्निं अपिबत् तीव्रं अनंतोऽनन्त
शक्तिधृक् ॥ २५ ॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां
संहितायां दशमस्कन्धे पूर्वार्धे सप्तदशोऽध्यायः ॥ १७ ॥
