 |
| Bhagwat Chapter 10.16 |
श्रीशुक उवाच
विलोक्य दूषितां कृष्णां कृष्णः
कृष्णाहिना विभुः ।
तस्या विशुद्धिमन्विच्छन्सर्पं तमुदवासयत् ॥ १ ॥
राजोवाच
कथमन्तर्जलेऽगाधे न्यगृह्णाद्
भगवानहिम् ।
स वै बहुयुगावासं यथाऽऽसीद् विप्र
कथ्यताम् ॥ २ ॥
ब्रह्मन्भगवतस्तस्य भूम्नः
स्वच्छन्दवर्तिनः ।
गोपालोदारचरितं कस्तृप्येतामृतं जुषन्
॥ ३ ॥
श्रीशुक उवाच
कालिन्द्यां कालियस्यासीद् ह्रदः
कश्चिद् विषाग्निना ।
श्रप्यमाणपया यस्मिन् पतन्त्युपरिगाः
खगाः ॥ ४ ॥
विप्रुष्मता विषदोर्मि
मारुतेनाभिमर्शिताः ।
म्रियन्ते तीरगा यस्य प्राणिनः
स्थिरजङ्गमाः ॥ ५ ॥
तं चण्डवेगविषवीर्यमवेक्ष्य तेन
दुष्टां नदीं च खलसंयमनावतारः ।
कृष्णः कदम्बमधिरुह्य ततोऽतितुङ्गम्
आस्फोट्य गाढरशनो न्यपतद् विषोदे
॥ ६ ॥
सर्पह्रदः पुरुषसारनिपातवेग
संक्षोभितोरगविषोच्छ्वसिताम्बुराशिः ।
पर्यक्प्लुतो विषकषायबिभीषणोर्मिः
धावन् धनुःशतमनन्तबलस्य किं तत् ॥
७ ॥
तस्य ह्रदे विहरतो भुजदण्डघूर्ण
वार्घोषमङ्ग वरवारणविक्रमस्य ।
आश्रुत्य तत् स्वसदनाभिभवं निरीक्ष्य
चक्षुःश्रवाः समसरत् तदमृष्यमाणः
॥ ८ ॥
तं प्रेक्षणीयसुकुमारघनावदातं
श्रीवत्सपीतवसनं
स्मितसुन्दरास्यम् ।
क्रीडन्तमप्रतिभयं कमलोदराङ्घ्रिं
सन्दश्य मर्मसु रुषा भुजया चछाद ॥
९ ॥
तं नागभोगपरिवीतमदृष्टचेष्टम्
आलोक्य तत्प्रियसखाः पशुपा
भृशार्ताः ।
कृष्णेऽर्पितात्मसुहृदर्थकलत्रकामा
दुःखानुशोकभयमूढधियो निपेतुः ॥ १०
॥
गावो वृषा वत्सतर्यः क्रन्दमानाः सुदुःखिताः ।
कृष्णे न्यस्तेक्षणा भीता रुदत्य इव
तस्थिरे ॥ ११ ॥
अथ व्रजे महोत्पाताः त्रिविधा
ह्यतिदारुणाः ।
उत्पेतुर्भुवि दिव्यात्मन्
यासन्नभयशंसिनः ॥ १२ ॥
तानालक्ष्य भयोद्विग्ना गोपा
नन्दपुरोगमाः ।
विना रामेण गाः कृष्णं ज्ञात्वा
चारयितुं गतम् ॥ १३ ॥
तैर्दुर्निमित्तैर्निधनं मत्वा
प्राप्तमतद् विदः ।
तत् प्राणास्तन्मनस्कास्ते
दुःखशोकभयातुराः ॥ १४ ॥
आबालवृद्धवनिताः सर्वेऽङ्ग
पशुवृत्तयः ।
निर्जग्मुर्गोकुलाद् दीनाः
कृष्णदर्शनलालसाः ॥ १५ ॥
तांस्तथा कातरान् वीक्ष्य भगवान्
माधवो बलः ।
प्रहस्य किञ्चिन्नोवाच
प्रभावज्ञोऽनुजस्य सः ॥ १६॥
तेऽन्वेषमाणा दयितं कृष्णं सूचितया
पदैः ।
भगवत् लक्षणैर्जग्मुः पदव्या
यमुनातटम् ॥ १७ ॥
ते तत्र तत्राब्जयवाङ्कुशाशनि
ध्वजोपपन्नानि पदानि विश्पतेः ।
मार्गे गवामन्यपदान्तरान्तरे
निरीक्षमाणा ययुरङ्ग सत्वराः ॥
१८ ॥
अन्तर्ह्रदे भुजगभोगपरीतमारात्
कृष्णं निरीहमुपलभ्य जलाशयान्ते ।
गोपांश्च मूढधिषणान् परितः पशूंश्च
संक्रन्दतः परमकश्मलमापुरार्ताः ॥
१९ ॥
गोप्योऽनुरक्तमनसो भगवत्यनन्ते
तत्सौहृदस्मितविलोकगिरः
स्मरन्त्यः ।
ग्रस्तेऽहिना प्रियतमे भृशदुःखतप्ताः
शून्यं प्रियव्यतिहृतं
ददृशुस्त्रिलोकम् ॥ २० ॥
ताः कृष्णमातरमपत्यमनुप्रविष्टां
तुल्यव्यथाः समनुगृह्य शुचः
स्रवन्त्यः ।
तास्ता व्रजप्रियकथाः कथयन्त्य आसन्
कृष्णाननेऽर्पितदृशो मृतकप्रतीकाः
॥ २१ ॥
कृष्णप्राणान् निर्विशतो नन्दादीन्
वीक्ष्य तं ह्रदम् ।
प्रत्यषेधत् स भगवान् रामः
कृष्णानुभाववित् ॥ २२ ॥
इत्थं स्वगोकुलमनन्यगतिं निरीक्ष्य
सस्त्रीकुमारमतिदुःखितमात्महेतोः
।
आज्ञाय मर्त्यपदवीमनुवर्तमानः
स्थित्वा मुहूर्तमुदतिष्ठदुरङ्गबन्धात्
॥ २३ ॥
तत्प्रथ्यमानवपुषा व्यथितात्मभोगः
त्यक्त्वोन्नमय्य कुपितः
स्वफणान्भुजङ्गः ।
तस्थौ श्वसन् श्वसनरन्ध्रविषाम्बरीष
स्तब्धेक्षणोल्मुकमुखो
हरिमीक्षमाणः ॥ २४ ॥
तं जिह्वया द्विशिखया परिलेलिहानं
द्वे सृक्किणी
ह्यतिकरालविषाग्निदृष्टिम् ।
क्रीडन्नमुं परिससार यथा खगेन्द्रो
बभ्राम सोऽप्यवसरं प्रसमीक्षमाणः
॥ २५ ॥
एवं परिभ्रमहतौजसमुन्नतांसम्
आनम्य तत्पृथुशिरःस्वधिरूढ आद्यः
।
तन्मूर्धरत्ननिकरस्पर्शातिताम्र
पादाम्बुजोऽखिलकलादिगुरुर्ननर्त ॥
२६ ॥
तं नर्तुमुद्यतमवेक्ष्य तदा तदीय
गन्धर्वसिद्धमुनिचारणदेववध्वः ।
प्रीत्या मृदङ्गपणवानकवाद्यगीत
पुष्पोपहारनुतिभिः सहसोपसेदुः ॥
२७ ॥
यद् यद् शिरो न नमतेऽङ्ग
शतैकशीर्ष्णः
तत्तन्ममर्द खरदण्डधरोऽङ्घ्रिपातैः
।
क्षीणायुषो भ्रमत उल्बणमास्यतोऽसृङ्
नस्तो वमन् परमकश्मलमाप नागः ॥ २८
॥
तस्याक्षिभिर्गरलमुद्वमतः शिरःसु
यद् यत् समुन्नमति निःश्वसतो
रुषोच्चैः ।
नृत्यन् पदानुनमयन् दमयां बभूव
पुष्पैः प्रपूजित इवेह
पुमान्पुराणः ॥ २९ ॥
तच्चित्रताण्डवविरुग्णफणातपत्रो
रक्तं मुखैरुरु वमन् नृप
भग्नगात्रः ।
स्मृत्वा चराचरगुरुं पुरुषं पुराणं
नारायणं तमरणं मनसा जगाम ॥ ३० ॥
कृष्णस्य गर्भजगतोऽतिभरावसन्नं
पार्ष्णिप्रहारपरिरुग्णफणातपत्रम्
।
दृष्ट्वाहिमाद्यमुपसेदुरमुष्य पत्न्य
आर्ताः श्लथद्वसन भूषणकेशबन्धाः ॥
३१ ॥
तास्तं सुविग्नमनसोऽथ पुरस्कृतार्भाः
कायं निधाय भुवि भूतपतिं प्रणेमुः
।
साध्व्यः कृताञ्जलिपुटाः शमलस्य
भर्तुः
मोक्षेप्सवः शरणदं शरणं प्रपन्नाः
॥ ३२ ॥
नागपत्न्य ऊचुः
न्याय्यो हि दण्डः कृतकिल्बिषेऽस्मिन्
तवावतारः खलनिग्रहाय ।
रिपोः सुतानामपि तुल्यदृष्टेः
धत्से दमं फलमेवानुशंसन् ॥ ३३ ॥
अनुग्रहोऽयं भवतः कृतो हि नो
दण्डोऽसतां ते खलु कल्मषापहः ।
यद् दन्दशूकत्वममुष्य देहिनः
क्रोधोऽपि तेऽनुग्रह एव सम्मतः ॥
३४ ॥
तपः सुतप्तं किमनेन पूर्वं
निरस्तमानेन च मानदेन ।
धर्मोऽथ वा सर्वजनानुकम्पया
यतो
भवांस्तुष्यति सर्वजीवः ॥ ३५ ॥
कस्यानुभावोऽस्य न देव विद्महे
तवाङ्घ्रिरेणु स्पर्शाधिकारः ।
यद्वाञ्छया श्रीर्ललनाचरत्तपो
विहाय कामान् सुचिरं धृतव्रता ॥
३६ ॥
न नाकपृष्ठं न च सार्वभौमं
न पारमेष्ठ्यं न रसाधिपत्यम् ।
न योगसिद्धीरपुनर्भवं वा
वाञ्छन्ति यत्पादरजःप्रपन्नाः ॥
३७ ॥
तदेष नाथाप दुरापमन्यैः
तमोजनिः क्रोधवशोऽप्यहीशः ।
संसारचक्रे भ्रमतः शरीरिणो
यदिच्छतः स्याद् विभवः समक्षः ॥
३८ ॥
नमस्तुभ्यं भगवते पुरुषाय महात्मने ।
भूतावासाय भूताय पराय परमात्मने ॥ ३९
॥
ज्ञानविज्ञाननिधये
ब्रह्मणेऽनन्तशक्तये ।
अगुणायाविकाराय नमस्तेऽप्राकृताय च ॥
४० ॥
कालाय कालनाभाय कालावयवसाक्षिणे ।
विश्वाय तदुपद्रष्ट्रे तत्कर्त्रे
विश्वहेतवे ॥ ४१ ॥
भूतमात्रेन्द्रियप्राण
मनोबुद्ध्याशयात्मने ।
त्रिगुणेनाभिमानेन गूढस्वात्मानुभूतये
॥ ४२ ॥
नमोऽनन्ताय सूक्ष्माय कूटस्थाय
विपश्चिते ।
नानावादानुरोधाय वाच्यवाचक शक्तये ॥
४३ ॥
नमः प्रमाणमूलाय कवये शास्त्रयोनये ।
प्रवृत्ताय निवृत्ताय निगमाय नमो नमः
॥ ४४ ॥
नमः कृष्णाय रामाय वसुदेवसुताय च ।
प्रद्युम्नायानिरुद्धाय सात्वतां पतये
नमः ॥ ४५ ॥
नमो गुणप्रदीपाय गुणात्मच्छादनाय च ।
गुणवृत्त्युपलक्ष्याय गुणद्रष्टे
स्वसंविदे ॥ ४६ ॥
अव्याकृतविहाराय सर्वव्याकृतसिद्धये ।
हृषीकेश नमस्तेऽस्तु मुनये मौनशीलिने
॥ ४७ ॥
परावरगतिज्ञाय सर्वाध्यक्षाय ते नमः ।
अविश्वाय च विश्वाय तद्द्रष्टेऽस्य च
हेतवे ॥ ४८ ॥
त्वं ह्यस्य जन्मस्थितिसंयमान् प्रभो
गुणैरनीहोऽकृत कालशक्तिधृक् ।
तत्तत् स्वभावान् प्रतिबोधयन् सतः
समीक्षयामोघविहार ईहसे ॥ ४९ ॥
तस्यैव तेऽमूस्तनवस्त्रिलोक्यां
शान्ता अशान्ता उत मूढयोनयः ।
शान्ताः प्रियास्ते ह्यधुनावितुं सतां
स्थातुश्च ते धर्मपरीप्सयेहतः ॥
५० ॥
अपराधः सकृद् भर्त्रा सोढव्यः
स्वप्रजाकृतः ।
क्षन्तुमर्हसि शान्तात्मम् मूढस्य
त्वामजानतः ॥ ५१ ॥
अनुगृह्णीष्व भगवन् प्राणांस्त्यजति
पन्नगः ।
स्त्रीणां नः साधुशोच्यानां पतिः
प्राणः प्रदीयताम्॥५२॥
विधेहि ते किङ्करीणां अनुष्ठेयं
तवाज्ञया ।
यच्छ्रद्धयानुतिष्ठन् वै मुच्यते
सर्वतो भयात् ॥ ५३ ॥
श्रीशुक
उवाच
इत्थं स नागपत्नीभिः भगवान्
समभिष्टुतः ।
मूर्च्छितं भग्नशिरसं विससर्जाङ्घ्रिकुट्टनैः
॥ ५४ ॥
प्रतिलब्धेन्द्रियप्राणः कालियः
शनकैर्हरिम् ।
कृच्छ्रात् समुच्छ्वसन् दीनः कृष्णं
प्राह कृताञ्जलिः ॥ ५५ ॥
कालिय
उवाच
वयं खलाः सहोत्पत्त्या तमसा
दीर्घमन्यवः ।
स्वभावो दुस्त्यजो नाथ लोकानां यदसद्ग्रहः
॥ ५६ ॥
त्वया सृष्टमिदं विश्वं
धातर्गुणविसर्जनम् ।
नानास्वभाववीर्यौजो योनिबीजाशयाकृति ॥
५७ ॥
वयं च तत्र भगवन् सर्पा
जात्युरुमन्यवः ।
कथं त्यजामस्त्वन्मायां दुस्त्यजां
मोहिताः स्वयम्॥५८॥
भवान् हि कारणं तत्र सर्वज्ञो
जगदीश्वरः ।
अनुग्रहं निग्रहं वा मन्यसे तद्
विधेहि नः ॥ ५९ ॥
श्रीशुक
उवाच
इत्याकर्ण्य वचः प्राह भगवान्
कार्यमानुषः ।
नात्र स्थेयं त्वया सर्प समुद्रं याहि
मा चिरम् ।
स्वज्ञात्यपत्यदाराढ्यो
गोनृभिर्भुज्यतां नदी ॥ ६० ॥
य एतत् संस्मरेन् मर्त्यः तुभ्यं
मदनुशासनम् ।
कीर्तयन् उभयोः सन्ध्योः न युष्मद्
भयमाप्नुयात् ॥ ६१ ॥
योऽस्मिन् स्नात्वा मदाक्रीडे
देवादीन् तर्पयेज्जलैः ।
उपोष्य मां स्मरन्नर्चेत् सर्वपापैः
प्रमुच्यते ॥ ६२ ॥
द्वीपं रमणकं हित्वा
ह्रदमेतमुपाश्रितः।
यद् भयात्स सुपर्णस्त्वां
नाद्यान्मत्पाद लाञ्छितम्॥६३॥
ऋषिरुवाच
एवमुक्तो भगवता कृष्णेनाद्भुतकर्मणा
।
तं पूजयामास मुदा नागपत्न्यश्च
सादरम् ॥ ६४ ॥
दिव्याम्बरस्रङ् मणिभिः परार्ध्यैरपि
भूषणैः ।
दिव्यगन्धानुलेपैश्च महत्योत्पलमालया
॥ ६५ ॥
पूजयित्वा जगन्नाथं प्रसाद्य
गरुडध्वजम् ।
ततः प्रीतोऽभ्यनुज्ञातः
परिक्रम्याभिवन्द्य तम् ॥ ६६ ॥
सकलत्रसुहृत्पुत्रो द्वीपमब्धेर्जगाम
ह ।
तदैव सामृतजला यमुना निर्विषाभवत् ।
अनुग्रहाद् भगवतः क्रीडामानुषरूपिणः ॥
६७ ॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां
संहितायां दशमस्कन्धे पूर्वार्धे षोडशोऽध्यायः॥१६॥
