 |
| Bhagwat chapter 12.8 |
शौनक
उवाच
सूत जीव चिरं साधो वद नो वदतां वर ।
तमस्यपारे भ्रमतां नॄणां त्वं पारदर्शनः ॥ १ ॥
आहुश्चिरायुषमृषिं मृकण्डुतनयं जनाः ।
यः कल्पान्ते उर्वरितो येन ग्रस्तमिदं
जगत् ॥ २ ॥
स वा अस्मत् कुलोत्पन्नः कल्पेऽस्मिन्
भार्गवर्षभः ।
नैवाधुनापि भूतानां सम्प्लवः कोऽपि
जायते ॥ ३ ॥
एक एवार्णवे भ्राम्यन् ददर्श पुरुषं
किल ।
वटपत्रपुटे तोकं शयानं त्वेकमद्भुतम्
॥ ४ ॥
एष नः संशयो भूयान् सूत कौतूहलं यतः ।
तं नश्छिन्धि महायोगिन् पुराणेष्वपि
सम्मतः ॥ ५ ॥
सूत उवाच
प्रश्नस्त्वया
महर्षेऽयं कृतो लोकभ्रमापहः ।
नारायणकथा यत्र गीता कलिमलापहा ॥ ६ ॥
प्राप्तद्विजातिसंस्कारो मार्कण्डेयः
पितुः क्रमात् ।
छन्दांस्यधीत्य धर्मेण
तपःस्वाध्यायसंयुतः ॥ ७ ॥
बृहद्व्रतधरः शान्तो जटिलो
वल्कलाम्बरः ।
बिभ्रत्कमण्डलुं दण्डमुपवीतं समेखलम्
॥ ८ ॥
कृष्णाजिनं साक्षसूत्रं कुशांश्च
नियमर्द्धये ।
अग्न्यर्कगुरुविप्रात्मस्वर्चयन्
सन्ध्ययोर्हरिम् ॥ ९ ॥
सायं प्रातः स गुरवे भैक्ष्यमाहृत्य
वाग्यतः ।
बुभुजे गुर्वनुज्ञातः सकृन्नो
चेदुपोषितः ॥ १० ॥
एवं तपःस्वाध्यायपरो
वर्षाणामयुतायुतम् ।
आराधयन् हृषीकेशं जिग्ये मृत्युं
सुदुर्जयम् ॥ ११ ॥
ब्रह्मा भृगुर्भवो दक्षो
ब्रह्मपुत्राश्च ये परे ।
नृदेवपितृभूतानि तेनासन् अतिविस्मिताः
॥ १२ ॥
इत्थं बृहद्व्रतधरः तपःस्वाध्यायसंयमैः ।
दध्यावधोक्षजं योगी
ध्वस्तक्लेशान्तरात्मना ॥ १३ ॥
तस्यैवं युञ्जतश्चित्तं महायोगेन योगिनः ।
व्यतीयाय महान् कालो मन्वन्तरषडात्मकः
॥ १४ ॥
एतत् पुरन्दरो ज्ञात्वा सप्तमेऽस्मिन्
किलान्तरे ।
तपोविशङ्कितो ब्रह्मन् आरेभे
तद्विघातनम् ॥ १५ ॥
गन्धर्वाप्सरसः कामं वसन्तमलयानिलौ ।
मुनये प्रेषयामास रजस्तोकमदौ तथा ॥ १६
॥
ते वै तदाश्रमं जग्मुः हिमाद्रेः
पार्श्व उत्तरे ।
पुष्पभद्रा नदी यत्र चित्राख्या च
शिला विभो ॥ १७ ॥
तदाश्रमपदं पुण्यं
पुण्यद्रुमलताञ्चितम् ।
पुण्यद्विजकुलाकीर्णं पुण्यामलजलाशयम्
॥ १८ ॥
मत्तभ्रमरसङ्गीतं मत्तकोकिलकूजितम् ।
मत्तबर्हिनटाटोपं मत्तद्विजकुलाकुलम्
॥ १९ ॥
वायुः प्रविष्ट आदाय हिमनिर्झरशीकरान्
।
सुमनोभिः परिष्वक्तो ववावुत्तम्भयन्
स्मरम् ॥ २० ॥
उद्यच्चन्द्रनिशावक्त्रः
प्रवालस्तबकालिभिः ।
गोपद्रुमलताजालैः तत्रासीत् कुसुमाकरः
॥ २१ ॥
अन्वीयमानो गन्धर्वैः
गीतवादित्रयूथकैः ।
अदृश्यतात्तचापेषुः स्वःस्त्रीयूथपतिः
स्मरः ॥ २२ ॥
हुत्वाग्निं समुपासीनं ददृशुः
शक्रकिङ्कराः ।
मीलिताक्षं दुराधर्षं
मूर्तिमन्तमिवानलम् ॥ २३ ॥
ननृतुस्तस्य पुरतः स्त्रियोऽथो गायका
जगुः ।
मृदङ्गवीणापणवैः वाद्यं
चक्रुर्मनोरमम् ॥ २४ ॥
सन्दधेऽस्त्रं स्वधनुषि कामः पञ्चमुखं
तदा ।
मधुर्मनो रजस्तोक इन्द्रभृत्या
व्यकम्पयन् ॥ २५ ॥
क्रीडन्त्याः पुञ्जिकस्थल्याः
कन्दुकैः स्तनगौरवात् ।
भृशमुद्विग्नमध्यायाः
केशविस्रंसितस्रजः ॥ २६ ॥
इतस्ततो भ्रमद्दृष्टेः चलन्त्या अनु
कन्दुकम् ।
वायुर्जहार तद्वासः सूक्ष्मं
त्रुटितमेखलम् ॥ २७ ॥
विससर्ज तदा बाणं मत्वा तं स्वजितं
स्मरः ।
सर्वं तत्राभवन् मोघमनीशस्य यथोद्यमः
॥ २८ ॥
त इत्थमपकुर्वन्तो मुनेस्तत्तेजसा
मुने ।
दह्यमाना निववृतुः
प्रबोध्याहिमिवार्भकाः ॥ २९ ॥
इतीन्द्रानुचरैर्ब्रह्मन् धर्षितोऽपि
महामुनिः ।
यन्नागादहमो भावं न तच्चित्रं महत्सु
हि ॥ ३० ॥
दृष्ट्वा निस्तेजसं कामं सगणं भगवान्
स्वराट् ।
श्रुत्वानुभावं ब्रह्मर्षेः विस्मयं
समगात् परम् ॥ ३१ ॥
तस्यैवं युञ्जतश्चित्तं
तपःस्वाध्यायसंयमैः ।
अनुग्रहायाविरासीत् नरनारायणो हरिः ॥
३२ ॥
तौ शुक्लकृष्णौ नवकञ्जलोचनौ
चतुर्भुजौ रौरववल्कलाम्बरौ ।
पवित्रपाणी उपवीतकं त्रिवृत्
कमण्डलुं दण्डमृजुं च वैणवम् ॥
३३ ॥
पद्माक्षमालामुत जन्तुमार्जनं
वेदं च साक्षात् तप एव रूपिणौ ।
तपत् तडिद्वर्णपिशङ्गरोचिषा
प्रांशू दधानौ विबुधर्षभार्चितौ
॥ ३४ ॥
ते वै भगवतो रूपे नरनारायणौ ऋषी ।
दृष्ट्वोत्थायादरेणोच्चैः ननामाङ्गेन
दण्डवत् ॥ ३५ ॥
स तत् सन्दर्शनानन्द
निर्वृतात्मेन्द्रियाशयः ।
हृष्टरोमाश्रुपूर्णाक्षो न सेहे
तावुदीक्षितुम् ॥ ३६ ॥
उत्थाय प्राञ्जलिः प्रह्व
औत्सुक्यादाश्लिषन्निव ।
नमो नम इतीशानौ बभाषे गद्गदाक्षरम् ॥
३७ ॥
तयोरासनमादाय पादयोरवनिज्य च ।
अर्हणेनानुलेपेन धूपमाल्यैरपूजयत् ॥
३८ ॥
सुखमासनमासीनौ प्रसादाभिमुखौ मुनी ।
पुनरानम्य पादाभ्यां
गरिष्ठाविदमब्रवीत् ॥ ३९ ॥
श्रीमार्कण्डेय
उवाच
किं वर्णये तव विभो यदुदीरितोऽसुः
संस्पन्दते तमनु वाङ्मन
इन्द्रियाणि ।
स्पन्दन्ति वै तनुभृतामजशर्वयोश्च
स्वस्याप्यथापि भजतामसि भावबन्धुः
॥ ४० ॥
मूर्ती इमे भगवतो भगवन् त्रिलोक्याः
क्षेमाय तापविरमाय च मृत्युजित्यै
।
नाना बिभर्ष्यवितुमन्यतनूर्यथेदं
सृष्ट्वा पुनर्ग्रससि
सर्वमिवोर्णनाभिः ॥ ४१ ॥
तस्यावितुः स्थिरचरेशितुरङ्घ्रिमूलं
यत्स्थं न कर्मगुणकालरुजः
स्पृशन्ति ।
यद्वै स्तुवन्ति निनमन्ति
यजन्त्यभीक्ष्णं
ध्यायन्ति वेदहृदया
मुनयस्तदाप्त्यै ॥ ४२ ॥
नान्यं तवाङ्घ्र्युपनयादपवर्गमूर्तेः
क्षेमं जनस्य परितोभिय ईश विद्मः
।
ब्रह्मा बिभेत्यलमतो
द्विपरार्धधिष्ण्यः
कालस्य ते किमुत तत्कृतभौतिकानाम्
॥ ४३ ॥
तद् वै भजाम्यृतधियस्तव पादमूलं
हित्वेदमात्मच्छदि चात्मगुरोः
परस्य ।
देहाद्यपार्थमसदन्त्यमभिज्ञमात्रं
विन्देत ते तर्हि
सर्वमनीषितार्थम् ॥ ४४ ॥
सत्त्वं रजस्तम इतीश तवात्मबन्धो
मायामयाः स्थितिलयोदयहेतवोऽस्य ।
लीला धृता यदपि सत्त्वमयी प्रशान्त्यै
नान्ये नृणां व्यसनमोहभियश्च
याभ्याम् ॥ ४५ ॥
तस्मात्तवेह भगवन्नथ तावकानां
शुक्लां तनुं स्वदयितां कुशला
भजन्ति ।
यत्सात्वताः पुरुषरूपमुशन्ति सत्त्वं
लोको यतोऽभयमुतात्मसुखं न चान्यत्
॥ ४६ ॥
तस्मै नमो भगवते पुरुषाय भूम्ने
विश्वाय विश्वगुरवे परदैवतायै ।
नारायणाय ऋषये च नरोत्तमाय
हंसाय संयतगिरे निगमेश्वराय ॥
४७ ॥
यं वै न वेद वितथाक्षपथैर्भ्रमद्धीः
सन्तं स्वखेष्वसुषु हृद्यपि
दृक्पथेषु ।
तन्माययावृतमतिः स उ एव साक्षाद्
आद्यस्तवाखिलगुरोरुपसाद्य वेदम् ॥
४८ ॥
यद्दर्शनं निगम आत्मरहःप्रकाशं
मुह्यन्ति यत्र कवयोऽजपरा यतन्तः
।
तं सर्ववादविषयप्रतिरूपशीलं
वन्दे महापुरुषमात्मनिगूढबोधम् ॥
४९ ॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां
संहितायां द्वादशस्कन्धे अष्टमोऽध्यायः ॥ ८ ॥
