 |
| Bhagwat chapter 10.70 |
श्रीशुक
उवाच
अथोषस्युपवृत्तायां कुक्कुटान् कूजतोऽशपन् ।
गृहीतकण्ठ्यः पतिभिः भाधव्यो विरहातुराः ॥ १ ॥
वयांस्यरूरुवन् कृष्णं बोधयन्तीव
वन्दिनः ।
गायत्स्वलिष्वनिद्राणि
मन्दारवनवायुभिः ॥ २ ॥
मुहूर्तं तं तु वैदर्भी नामृष्यद्
अतिशोभनम् ।
परिरम्भणविश्लेषात् प्रियबाह्वन्तरं
गता ॥ ३ ॥
ब्राह्मे मुहूर्त उत्थाय
वार्युपस्पृश्य माधवः ।
दध्यौ प्रसन्नकरण आत्मानं तमसः परम् ॥
४ ॥
एकं स्वयंज्योतिरनन्यमव्ययं
स्वसंस्थया नित्यनिरस्तकल्मषम् ।
ब्रह्माख्यमस्योद्भवनाशहेतुभिः
स्वशक्तिभिर्लक्षितभावनिर्वृतिम्
॥ ५ ॥
अथाप्लुतोऽम्भस्यमले यथाविधि
क्रियाकलापं परिधाय वाससी ।
चकार सन्ध्योपगमादि सत्तमो
हुतानलो ब्रह्म जजाप वाग्यतः ॥ ६
॥
उपस्थायार्कमुद्यन्तं तर्पयित्वात्मनः कलाः ।
देवान् ऋषीन् पितॄन् वृद्धान्
विप्रानभ्यर्च्य चात्मवान्॥७॥
धेनूनां रुक्मश्रृङ्गीणां साध्वीनां
मौक्तिकस्रजाम् ।
पयस्विनीनां गृष्टीनां सवत्सानां
सुवाससाम् ॥ ८ ॥
ददौ रूप्यखुराग्राणां क्षौमाजिनतिलैः
सह ।
अलङ्कृतेभ्यो विप्रेभ्यो बद्वं बद्वं
दिने दिने ॥ ९ ॥
गोविप्रदेवतावृद्ध गुरून् भूतानि
सर्वशः ।
नमस्कृत्यात्मसंभूतीः मङ्गलानि
समस्पृशत् ॥ १० ॥
आत्मानं भूषयामास नरलोकविभूषणम् ।
वासोभिर्भूषणैः स्वीयैः दिव्यस्रग्
अनुलेपनैः ॥ ११ ॥
अवेक्ष्याज्यं तथाऽऽदर्शं
गोवृषद्विजदेवताः ।
कामांश्च सर्ववर्णानां
पौरान्तःपुरचारिणाम् ।
प्रदाप्य प्रकृतीः कामैः प्रतोष्य
प्रत्यनन्दत ॥ १२ ॥
संविभज्याग्रतो विप्रान् स्रक्ताम्बूलानुलेपनैः
।
सुहृदः प्रकृतीर्दारान् उपायुङ्क्त
ततः स्वयम् ॥ १३ ॥
तावत् सूत उपानीय स्यन्दनं परमाद्भुतम्
।
सुग्रीवाद्यैर्हयैर्युक्तं
प्रणम्यावस्थितोऽग्रतः ॥ १४ ॥
गृहीत्वा पाणिना पाणी
सारथेस्तमथारुहत् ।
सात्यक्युद्धवसंयुक्तः पूर्वाद्रिमिव
भास्करः ॥ १५ ॥
ईक्षितोऽन्तःपुरस्त्रीणां
सव्रीडप्रेमवीक्षितैः ।
कृच्छ्राद् विसृष्टो निरगात् जातहासो
हरन् मनः ॥ १६ ॥
सुधर्माख्यां सभां सर्वैः वृष्णिभिः
परिवारितः ।
प्राविशद् यन्निविष्टानां न सन्त्यङ्ग
षडूर्मयः ॥ १७ ॥
तत्रोपविष्टः परमासने विभुः
बभौ स्वभासा ककुभोऽवभासयन् ।
वृतो नृसिंहैर्यदुभिर्यदूत्तमो
यथोडुराजो दिवि तारकागणैः ॥ १८ ॥
तत्रोपमंत्रिणो राजन् नानाहास्यरसैर्विभुम् ।
उपतस्थुर्नटाचार्या नर्तक्यस्ताण्डवैः
पृथक् ॥ १९ ॥
मृदङ्गवीणामुरज वेणुतालदरस्वनैः ।
ननृतुर्जगुस्तुष्टुवुश्च
सूतमागधवन्दिनः ॥ २० ॥
तत्राहुर्ब्राह्मणाः केचित् आसीना
ब्रह्मवादिनः ।
पूर्वेषां पुण्ययशसां राज्ञां चाकथयन्
कथाः ॥ २१ ॥
तत्रैकः पुरुषो राजन्
आगतोऽपूर्वदर्शनः ।
विज्ञापितो भगवते प्रतीहारैः
प्रवेशितः ॥ २२ ॥
स नमस्कृत्य कृष्णाय परेशाय
कृताञ्जलिः ।
राज्ञामावेदयद् दुखं जरासन्धनिरोधजम्
॥ २३ ॥
ये च दिग्विजये तस्य सन्नतिं न
ययुर्नृपाः ।
प्रसह्य रुद्धास्तेनासन् अयुते द्वे
गिरिव्रजे ॥ २४ ॥
राजान ऊचुः
कृष्ण
कृष्णाप्रमेयात्मन् प्रपन्नभयभञ्जन ।
वयं त्वां शरणं यामो भवभीताः
पृथग्धियः ॥ २५ ॥
लोको विकर्मनिरतः कुशले प्रमत्तः
कर्मण्ययं त्वदुदिते भवदर्चने
स्वे ।
यस्तावदस्य बलवानिह जीविताशां
सद्यश्छिनत्त्यनिमिषाय नमोऽस्तु
तस्मै ॥ २६ ॥
लोके भवाञ्जगदिनः कलयावतीर्णः
सद् रक्षणाय खलनिग्रहणाय चान्यः ।
कश्चित् त्वदीयमतियाति निदेशमीश
किं वा जनः स्वकृतमृच्छति तन्न
विद्मः ॥ २७ ॥
स्वप्नायितं नृपसुखं परतंत्रमीश
शश्वद्भयेन मृतकेन धुरं वहामः ।
हित्वा तदात्मनि सुखं त्वदनीहलभ्यं
क्लिश्यामहेऽतिकृपणास्तव माययेह ॥
२८ ॥
तन्नो भवान् प्रणतशोकहराङ्घ्रियुग्मो
बद्धान् वियुङ्क्ष्व
मगधाह्वयकर्मपाशात् ।
यो भूभुजोऽयुतमतङ्गजवीर्यमेको
बिभ्रद् रुरोध भवने मृगराडिवावीः
॥ २९ ॥
यो वै त्वया द्विनवकृत्व उदात्तचक्र
भग्नो मृधे खलु भवन्तमनन्तवीर्यम्
।
जित्वा नृलोकनिरतं सकृदूढदर्पो
युष्मत्प्रजा रुजति नोऽजित
तद्विधेहि ॥ ३० ॥
दूत उवाच
इति मागधसंरुद्धा भवद्दर्शनकाङ्क्षिणः ।
प्रपन्नाः पादमूलं ते दीनानां शं
विधीयताम् ॥ ३१ ॥
श्रीशुक उवाच
राजदूते ब्रुवत्येवं
देवर्षिः परमद्युतिः ।
बिभ्रत् पिङ्गजटाभारं प्रादुरासीद्
यथा रविः ॥ ३२ ॥
तं दृष्ट्वा भगवान् कृष्णः
सर्वलोकेश्वरेश्वरः ।
ववन्द उत्थितः शीर्ष्णा ससभ्यः सानुगो
मुदा ॥ ३३ ॥
सभाजयित्वा विधिवत् कृतासनपरिग्रहम् ।
बभाषे सुनृतैर्वाक्यैः श्रद्धया
तर्पयन् मुनिम् ॥ ३४ ॥
अपि स्विदद्य लोकानां त्रयाणां
अकुतोभयम् ।
ननु भूयान् भगवतो लोकान् पर्यटतो गुणः
॥ ३५ ॥
न हि तेऽविदितं किञ्चित् लोकेषु ईश्वर
कर्तृषु ।
अथ पृच्छामहे युष्मान् पाण्डवानां
चिकीर्षितम् ॥ ३६ ॥
श्रीनारद उवाच
दृष्टा माया ते बहुशो दुरत्यया
माया विभो विश्वसृजश्च मायिनः ।
भूतेषु भूमंश्चरतः स्वशक्तिभिः
वह्नेरिवच्छन्नरुचो न मेऽद्भुतम्
॥ ३७ ॥
तवेहितं कोऽर्हति साधु वेदितुं
स्वमाययेदं सृजतो नियच्छतः ।
यद् विद्यमानात् मतयावभासते
तस्मै नमस्ते स्वविलक्षणात्मने ॥
३८ ॥
जीवस्य यः संसरतो विमोक्षणं
न जानतोऽनर्थवहाच्छरीरतः ।
लीलावतारैः स्वयशः प्रदीपकं
प्राज्वालयत्त्वा तमहं प्रपद्ये ॥
३९ ॥
अथाप्याश्रावये ब्रह्म नरलोकविडम्बनम् ।
राज्ञः पैतृष्वसेयस्य भक्तस्य च
चिकीर्षितम् ॥ ४० ॥
यक्ष्यति त्वां मखेन्द्रेण राजसूयेन
पाण्डवः ।
पारमेष्ठ्यकामो नृपतिः तद्भवाननुमोदताम्
॥ ४१ ॥
तस्मिन् देव क्रतुवरे भवन्तं वै
सुरादयः ।
दिदृक्षवः समेष्यन्ति राजानश्च
यशस्विनः ॥ ४२ ॥
श्रवणात् कीर्तनाद् ध्यानात्
पूयन्तेऽन्तेवसायिनः ।
तव ब्रह्ममयस्येश किमुतेक्षाभिमर्शिनः
॥ ४३ ॥
यस्यामलं दिवि यशः प्रथितं रसायां
भूमौ च ते भुवनमङ्गल दिग्वितानम्
।
मन्दाकिनीति दिवि भोगवतीति चाधो
गङ्गेति चेह चरणाम्बु पुनाति
विश्वम् ॥ ४४ ॥
श्रीशुक उवाच
तत्र तेष्वात्मपक्षेष्व गृह्णत्सु विजिगीषया ।
वाचः पेशैः स्मयन् भृत्यमुद्धवं प्राह
केशवः ॥ ४५ ॥
श्रीभगवानुवाच
त्वं हि नः परमं चक्षुः
सुहृन् मंत्रार्थतत्त्ववित् ।
अथात्र ब्रूह्यनुष्ठेयं श्रद्दध्मः
करवाम तत् ॥ ४६ ॥
इत्युपामंत्रितो भर्त्रा सर्वज्ञेनापि
मुग्धवत् ।
निदेशं शिरसाऽऽधाय उद्धवः प्रत्यभाषत
॥ ४७ ॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां संहितायां
दशमस्कन्धे उत्तरार्धे भगवद्यानविचारे
नाम
सप्ततितमोऽध्यायः ॥ ७० ॥
