 |
| Bhagwat chapter 10.67 |
राजोवाच
भूयोऽहं श्रोतुमिच्छामि रामस्याद्भुतकर्मणः ।
अनन्तस्याप्रमेयस्य यदन्यत् कृतवान् प्रभुः ॥ १ ॥
श्रीशुक उवाच
नरकस्य सखा कश्चिद्
द्विविदो नाम वानरः ।
सुग्रीवसचिवः सोऽथ भ्राता मैन्दस्य
वीर्यवान् ॥ २ ॥
सख्युः सोऽपचितिं कुर्वन् वानरो
राष्ट्रविप्लवम् ।
पुरग्रामाकरान् घोषान् अदहद्
वह्निमुत्सृजन् ॥ ३ ॥
क्वचित् स शैलानुत्पाट्य तैर्देशान्
समचूर्णयत् ।
आनर्तान् सुतरामेव यत्रास्ते मित्रहा
हरिः ॥ ४ ॥
क्वचित् समुद्रमध्यस्थो दोर्भ्यां
उत्क्षिप्य तज्जलम् ।
देशान् नागायुतप्राणो वेलाकूले
न्यमज्जयत् ॥ ५ ॥
आश्रमान् ऋषिमुख्यानां कृत्वा
भग्नवनस्पतीन् ।
अदूषयत् शकृत् मूत्रैः अग्नीन्
वैतानिकान् खलः ॥ ६ ॥
पुरुषान् योषितो दृप्तः
क्ष्माभृद्द्रोणीगुहासु सः ।
निक्षिप्य चाप्यधाच्छैलैः
पेशस्क्कास्कारीव कीटकम् ॥ ७ ॥
एवं देशान् विप्रकुर्वन् दूषयंश्च
कुलस्त्रियः ।
श्रुत्वा सुललितं गीतं गिरिं रैवतकं
ययौ ॥ ८ ॥
तत्रापश्यद् यदुपतिं रामं
पुष्करमालिनम् ।
सुदर्शनीयसर्वाङ्गं ललनायूथमध्यगम् ॥
९ ॥
गायन्तं वारुणीं पीत्वा
मदविह्वललोचनम् ।
विभ्राजमानं वपुषा प्रभिन्नमिव वारणम्
॥ १० ॥
दुष्टः शाखामृगः शाखां आरूढः कंपयन्
द्रुमान् ।
चक्रे किलकिलाशब्दं आत्मानं
संप्रदर्शयन् ॥ ११ ॥
तस्य धार्ष्ट्यं कपेर्वीक्ष्य तरुण्यो
जातिचापलाः ।
हास्यप्रिया विजहसुः बलदेवपरिग्रहाः ॥
१२ ॥
ता हेलयामास कपिः भूक्षेपैः
संमुखादिभिः ।
दर्शयन् स्वगुदं तासां रामस्य च
निरीक्षितः ॥ १३ ॥
तं ग्राव्णा प्राहरत् क्रुद्धो बलः
प्रहरतां वरः ।
स वञ्चयित्वा ग्रावाणं मदिराकलशं कपिः
॥ १४ ॥
गृहीत्वा हेलयामास धूर्तस्तं कोपयन्
हसन् ।
निर्भिद्य कलशं दुष्टो
वासांस्यास्फालयद् बलम् ॥ १५ ॥
कदर्थीकृत्य बलवान् विप्रचक्रे
मदोद्धतः ।
तं तस्याविनयं दृष्ट्वा देशांश्च
तदुपद्रुतान् ॥ १६ ॥
क्रुद्धो मुसलमादत्त हलं चारिजिघांसया
।
द्विविदोऽपि महावीर्यः शालमुद्यम्य
पाणिना ॥ १७ ॥
अभ्येत्य तरसा तेन बलं मूर्धन्यताडयत्
।
तं तु सङ्कर्षणो मूर्ध्नि पतन्तमचलो
यथा ॥ १८ ॥
प्रतिजग्राह बलवान् सुनन्देनाहनच्च
तम् ।
मूषलाहतमस्तिष्को विरेजे रक्तधारया ॥
१९ ॥
गिरिर्यथा गैरिकया प्रहारं
नानुचिन्तयन् ।
पुनरन्यं समुत्क्षिप्य कृत्वा
निष्पत्रमोजसा ॥ २० ॥
तेनाहनत् सुसङ्क्रुद्धः तं बलः
शतधाच्छिनत् ।
ततोऽन्येन रुषा जघ्ने तं चापि
शतधाच्छिनत् ॥ २१ ॥
एवं युध्यन् भगवता भग्ने भग्ने पुनः
पुनः ।
आकृष्य सर्वतो वृक्षान् निर्वृक्षं
अकरोद् वनम् ॥ २२ ॥
ततोऽमुञ्चच्छिलावर्षं
बलस्योपर्यमर्षितः ।
तत्सर्वं चूर्णयामास लीलया मुसलायुधः
॥ २३ ॥
स बाहू तालसङ्काशौ मुष्टीकृत्य
कपीश्वरः ।
आसाद्य रोहिणीपुत्रं ताभ्यां
वक्षस्यरूरुजत् ॥ २४ ॥
यादवेन्द्रोऽपि तं दोर्भ्यां
त्यक्त्वा मुसललाङ्गले ।
जत्रावभ्यर्दयत्क्रुद्धः सोऽपतद्
रुधिरं वमन् ॥ २५ ॥
चकम्पे तेन पतता सटङ्कः सवनस्पतिः ।
पर्वतः कुरुशार्दूल वायुना
नौरिवाम्भसि ॥ २६ ॥
जयशब्दो नमःशब्दः साधु साध्विति
चाम्बरे ।
सुरसिद्धमुनीन्द्राणां आसीत्
कुसुमवर्षिणाम् ॥ २७ ॥
एवं निहत्य द्विविदं जगद्व्यतिकरावहम्
।
संस्तूयमानो भगवान् जनैः
स्वपुरमाविशत् ॥ २८ ॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां संहितायां
दशमस्कन्धे उत्तरार्धे द्विविदवधो
नाम
सप्तषष्टितमोऽध्यायः
॥ ६७ ॥
