 |
| bhagwat chapter 10.65 |
श्रीशुक उवाच
बलभद्रः
कुरुश्रेष्ठ भगवान् रथमास्थितः ।
सुहृद्दिदृक्षुरुत्कण्ठः प्रययौ नन्दगोकुलम् ॥ १॥
परिष्वक्तश्चिरोत्कण्ठैर्गोपैर्गोपीभिरेव
च ।
रामोऽभिवाद्य
पितरावाशीर्भिरभिनन्दितः ॥ २॥
चिरं
नः पाहि दाशार्ह सानुजो जगदीश्वरः ।
इत्यारोप्याङ्कमालिङ्ग्य
नेत्रैः सिषिचतुर्जलैः ॥ ३॥
गोपवृद्धांश्च
विधिवद्यविष्ठैरभिवन्दितः ।
यथावयो
यथासख्यं यथासम्बन्धमात्मनः ॥ ४॥
समुपेत्याथ
गोपालान् हास्यहस्तग्रहादिभिः ।
विश्रान्तं
सुखमासीनं पप्रच्छुः पर्युपागताः ॥ ५॥
पृष्टाश्चानामयं
स्वेषु प्रेमगद्गदया गिरा ।
कृष्णे
कमलपत्राक्षे सन्न्यस्ताखिलराधसः ॥ ६॥
कच्चिन्नो
बान्धवा राम सर्वे कुशलमासते ।
कच्चित्स्मरथ
नो राम यूयं दारसुतान्विताः ॥ ७॥
दिष्ट्या
कंसो हतः पापो दिष्ट्या मुक्ताः सुहृज्जनाः ।
निहत्य
निर्जित्य रिपून् दिष्ट्या दुर्गं समाश्रीताः ॥ ८॥
गोप्यो
हसन्त्यः पप्रच्छू रामसन्दर्शनादृताः ।
कच्चिदास्ते
सुखं कृष्णः पुरस्त्रीजनवल्लभः ॥ ९॥
कच्चित्स्मरति
वा बन्धून् पितरं मातरं च सः ।
अप्यसौ
मातरं द्रष्टुं सकृदप्यागमिष्यति ।
अपि
वा स्मरतेऽस्माकमनुसेवां महाभुजः ॥ १०॥
मातरं
पितरं भ्रातॄन् पतीन् पुत्रान् स्वसॄनपि ।
यदर्थे
जहिम दाशार्ह दुस्त्यजान् स्वजनान् प्रभो ॥ ११॥
ता
नः सद्यः परित्यज्य गतः सञ्छिन्नसौहृदः ।
कथं
नु तादृशं स्त्रीभिर्न श्रद्धीयेत भाषितम् ॥ १२॥
कथं
नु गृह्णन्त्यनवस्थितात्मनो
वचः कृतघ्नस्य बुधाः पुरस्त्रियः ।
गृह्णन्ति
वै चित्रकथस्य सुन्दर
स्मितावलोकोच्छ्वसितस्मरातुराः ॥ १३॥
किं
नस्तत्कथया गोप्यः कथाः कथयतापराः ।
यात्यस्माभिर्विना
कालो यदि तस्य तथैव नः ॥ १४॥
इति
प्रहसितं शौरेर्जल्पितं चारुवीक्षितम् ।
गतिं
प्रेमपरिष्वङ्गं स्मरन्त्यो रुरुदुः स्त्रियः ॥ १५॥
सङ्कर्षणस्ताः
कृष्णस्य सन्देशैर्हृदयंगमैः ।
सान्त्वयामास
भगवान्नानानुनयकोविदः ॥ १६॥
द्वौ
मासौ तत्र चावात्सीन्मधुं माधवं एव च ।
रामः
क्षपासु भगवान् गोपीनां रतिमावहन् ॥ १७॥
पूर्णचन्द्रकलामृष्टे
कौमुदीगन्धवायुना ।
यमुनोपवने
रेमे सेविते स्त्रीगणैर्वृतः ॥ १८॥
वरुणप्रेषिता
देवी वारुणी वृक्षकोटरात् ।
पतन्ती
तद्वनं सर्वं स्वगन्धेनाध्यवासयत् ॥ १९॥
तं
गन्धं मधुधाराया वायुनोपहृतं बलः ।
आघ्रायोपगतस्तत्र
ललनाभिः समं पपौ ॥ २०॥
उपगीयमानो
गन्धर्वैर्वनिताशोभिमण्डले ।
रेमे
करेणुयूथेशो माहेन्द्र इव वारणः ॥ २१॥
नेदुर्दुन्दुभयो
व्योम्नि ववृषुः कुसुमैर्मुदा ।
गन्धर्वा
मुनयो रामं तद्वीर्यैरीडिरे तदा ॥ २२॥
उपगीयमानचरितो
वनिताभिर्हलायुध ।
वनेषु
व्यचरत्क्षीवो मदविह्वललोचनः ॥ २३॥
स्रग्व्येककुण्डलो
मत्तो वैजयन्त्या च मालया ।
बिभ्रत्स्मितमुखाम्भोजं
स्वेदप्रालेयभूषितम् ॥ २४॥
स
आजुहाव यमुनां जलक्रीडार्थमीश्वरः ।
निजं
वाक्यमनादृत्य मत्त इत्यापगां बलः ॥ २५॥
अनागतां
हलाग्रेण कुपितो विचकर्ष ह ।
पापे
त्वं मामवज्ञाय यन्नायासि मयाहुता ।
नेष्ये
त्वां लाङ्गलाग्रेण शतधा कामचारिणीम् ॥ २६॥
एवं
निर्भर्त्सिता भीता यमुना यदुनन्दनम् ।
उवाच
चकिता वाचं पतिता पादयोर्नृप ॥ २७॥
राम
राम महाबाहो न जाने तव विक्रमम् ।
यस्यैकांशेन
विधृता जगती जगतः पते ॥ २८॥
परं
भावं भगवतो भगवन्मामजानतीम् ।
मोक्तुमर्हसि
विश्वात्मन् प्रपन्नां भक्तवत्सल ॥ २९॥
ततो
व्यमुञ्चद्यमुनां याचितो भगवान् बलः ।
विजगाह
जलं स्त्रीभिः करेणुभिरिवेभराट् ॥ ३०॥
कामं
विहृत्य सलिलादुत्तीर्णायासीताम्बरे ।
भूषणानि
महार्हाणि ददौ कान्तिः शुभां स्रजम् ॥ ३१॥
वसित्वा
वाससी नीले मालां आमुच्य काञ्चनीम् ।
रेये
स्वलङ्कृतो लिप्तो माहेन्द्र इव वारणः ॥ ३२॥
अद्यापि
दृश्यते राजन् यमुनाकृष्टवर्त्मना ।
बलस्यानन्तवीर्यस्य
वीर्यं सूचयतीव हि ॥ ३३॥
एवं
सर्वा निशा याता एकेव रमतो व्रजे ।
रामस्याक्षिप्तचित्तस्य
माधुर्यैर्व्रजयोषिताम् ॥ ३४॥
इति
श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां संहितायां
दशमस्कन्धे
उत्तरार्धे बलदेवविजये यमुनाकर्षणं
नाम पञ्चषष्टितमोऽध्यायः॥६५॥
