 |
| bhagwat chapter 10.62 |
राजोवाच
बाणस्य तनयां ऊषां उपयेमे यदूत्तमः ।
तत्र युद्धमभूद् घोरं
हरिशङ्करयोर्महत् ।
एतत्सर्वं महायोगिन् समाख्यातुं त्वमर्हसि ॥ १ ॥
श्रीशुक उवाच
बाणः पुत्रशतज्येष्ठो
बलेरासीन् महात्मनः ।
येन वामनरूपाय हरयेऽदायि मेदिनी ॥ २ ॥
तस्यौरसः सुतो बानः शिवभक्तिरतः सदा ।
मान्यो वदान्यो धीमांश्च सत्यसन्धो
दृढव्रतः ॥ ३ ॥
शोणिताख्ये पुरे रम्ये स राज्यं
अकरोत्पुरा ।
तस्य शम्भोः प्रसादेन किङ्करा इव
तेऽमराः ।
सहस्रबाहुर्वाद्येन
ताण्डवेऽतोषयन्मृडम् ॥ ४ ॥
भगवान् सर्वभूतेशः शरण्यो भक्तवत्सलः
।
वरेण छन्दयामास स तं वव्रे पुराधिपम्
॥ ५ ॥
स एकदाऽऽह गिरिशं पार्श्वस्थं
वीर्यदुर्मदः ।
किरीटेनार्कवर्णेन संस्पृशन्
तत्पदाम्बुजम् ॥ ६ ॥
नमस्ये त्वां महादेव लोकानां
गुरुमीश्वरम् ।
पुंसां अपूर्णकामानां कामपूरामराङ्घ्रिपम्
॥ ७ ॥
दोःसहस्रं त्वया दत्तं परं भाराय
मेऽभवत् ।
त्रिलोक्यां प्रतियोद्धारं न लभे
त्वदृते समम् ॥ ८ ॥
कण्डूत्या निभृतैर्दोर्भिः
युयुत्सुर्दिग्गजानहम् ।
आद्यायां चूर्णयन्नद्रीन् भीतास्तेऽपि
प्रदुद्रुवुः ॥ ९ ॥
तत् श्रुत्वा भगवान् क्रुद्धः
केतुस्ते भज्यते यदा ।
त्वद्दर्पघ्नं भवेन्मूढ संयुगं
मत्समेन ते ॥ १० ॥
इत्युक्तः कुमतिर्हृष्टः स्वगृहं
प्राविशन्नृप ।
प्रतीक्षन् गिरिशादेशं स्ववीर्यनशनं
कुधीः ॥ ११ ॥
तस्योषा नाम दुहिता स्वप्ने
प्राद्युम्निना रतिम् ।
कन्यालभत कान्तेन प्राग्
अदृष्टश्रुतेन सा ॥ १२ ॥
सा तत्र तमपश्यन्ती क्वासि कान्तेति
वादिनी ।
सखीनां मध्य उत्तस्थौ विह्वला
व्रीडिता भृशम् ॥ १३ ॥
बाणस्य मंत्री कुम्भाण्डः चित्रलेखा च
तत्सुता ।
सख्यपृच्छत् सखीं ऊषां कौतूहलसमन्विता
॥ १४ ॥
कं त्वं मृगयसे सुभ्रु कीदृशस्ते
मनोरथः ।
हस्तग्राहं न तेऽद्यापि
राजपुत्र्युपलक्षये ॥ १५ ॥
दृष्टः कश्चिन्नरः स्वप्ने श्यामः
कमललोचनः ।
पीतवासा बृहद् बाहुः योषितां हृदयंगमः
॥ १६ ॥
तमहं मृगये कान्तं पाययित्वाधरं मधु ।
क्वापि यातः स्पृहयतीं क्षिप्त्वा मां
वृजिनार्णवे ॥ १७ ॥
चित्रलेखोवाच
व्यसनं तेऽपकर्षामि
त्रिलोक्यां यदि भाव्यते ।
तं आनेष्ये वरं यस्ते मनोहर्ता तमादिश
॥ १८ ॥
इत्युक्त्वा देवगन्धर्व
सिद्धचारणपन्नगान् ।
दैत्यविद्याधरान् यक्षान् मनुजांश्च
यथालिखत् ॥ १९ ॥
मनुजेषु च सा वृष्नीन् शूरं
आनकदुन्दुभिम् ।
व्यलिखद् रामकृष्णौ च प्रद्युम्नं
वीक्ष्य लज्जिता ॥ २० ॥
अनिरुद्धं विलिखितं वीक्ष्योषावाङ्मुखी
ह्रिया ।
सोऽसावसाविति प्राह स्मयमाना महीपते ॥
२१ ॥
चित्रलेखा तमाज्ञाय पौत्रं कृष्णस्य
योगिनी ।
ययौ विहायसा राजन् द्वारकां
कृष्णपालिताम् ॥ २२ ॥
तत्र सुप्तं सुपर्यङ्के प्राद्युम्निं
योगमास्थिता ।
गृहीत्वा शोणितपुरं सख्यै
प्रियमदर्शयत् ॥ २३ ॥
सा च तं सुन्दरवरं विलोक्य मुदितानना
।
दुष्प्रेक्ष्ये स्वगृहे पुम्भी रेमे
प्राद्युम्निना समम् ॥ २४ ॥
परार्ध्यवासःस्रग्गन्ध
धूपदीपासनादिभिः ।
पानभोजन भक्ष्यैश्च वाक्यैः
शुश्रूषणार्चितः ॥ २५ ॥
गूढः कन्यापुरे शश्वत्
प्रवृद्धस्नेहया तया ।
नाहर्गणान् स बुबुधे
ऊषयापहृतेन्द्रियः ॥ २६ ॥
तां तथा यदुवीरेण भुज्यमानां
हतव्रताम् ।
हेतुभिर्लक्षयाञ्चक्रुः आप्रीतां
दुरवच्छदैः ॥ २७ ॥
भटा आवेदयाञ्चक्रू राजंस्ते
दुहितुर्वयम् ।
विचेष्टितं लक्षयाम कन्यायाः
कुलदूषणम् ॥ २८ ॥
अनपायिभिरस्माभिः गुप्तायाश्च गृहे
प्रभो ।
कन्याया दूषणं पुम्भिः
दुष्प्रेक्ष्याया न विद्महे ॥ २९ ॥
ततः प्रव्यथितो बाणो दुहितुः
श्रुतदूषणः ।
त्वरितः कन्यकागारं
प्राप्तोऽद्राक्षीद् यदूद्वहम् ॥ ३० ॥
कामात्मजं तं भुवनैकसुन्दरं
श्यामं पिशङ्गाम्बरमम्बुजेक्षणम्
।
बृहद्भुजं कुण्डलकुन्तलत्विषा
स्मितावलोकेन च मण्डिताननम् ॥ ३१
॥
दीव्यन्तमक्षैः प्रिययाभिनृम्णया
तदङ्गसङ्गस्तनकुङ्कुमस्रजम् ।
बाह्वोर्दधानं मधुमल्लिकाश्रितां
तस्याग्र आसीनमवेक्ष्य
विस्मितः ॥ ३२ ॥
स तं प्रविष्टं वृतमाततायिभिः
भटैरनीकैरवलोक्य माधवः ।
उद्यम्य मौर्वं परिघं व्यवस्थितो
यथान्तको दण्डधरो जिघांसया ॥ ३३ ॥
जिघृक्षया तान् परितः प्रसर्पतः
शुनो यथा शूकरयूथपोऽहनत् ।
ते हन्यमाना भवनाद् विनिर्गता
निर्भिन्नमूर्धोरुभुजाः
प्रदुद्रुवुः ॥ ३४ ॥
तं नागपाशैर्बलिनन्दनो बली
घ्नन्तं स्वसैन्यं कुपितो बबन्ध
ह ।
ऊषा भृशं शोकविषादविह्वला
बद्धं
निशम्याश्रुकलाक्ष्यरौदिषीत् ॥ ३५ ॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां संहितायां
दशमस्कन्धे उत्तरार्धे अनिरुद्धबन्धो नाम
द्विषष्टितमोऽध्यायः ॥ ६२ ॥
