 |
| Bhagwat chapter 11.03 |
श्रीराजोवाच
परस्य विष्णोरीशस्य मायिनां अपि मोहिनीम् ।
मायां वेदितुमिच्छामो भगवन्तो ब्रुवन्तु नः ॥ १ ॥
नानुतृप्ये जुषन् युष्मद्वचो
हरिकथामृतम् ।
संसारतापनिस्तप्तो मर्त्यः
तत्तापभेषजम् ॥ २ ॥
अन्तरिक्ष उवाच
एभिर्भूतानि भूतात्मा
महाभूतैर्महाभुज ।
ससर्जोच्चावचान्याद्यः
स्वमात्रात्मप्रसिद्धये ॥ ३ ॥
एवं सृष्टानि भूतानि प्रविष्टः
पञ्चधातुभिः ।
एकधा दशधाऽऽत्मानं विभजन् जुषते
गुणान् ॥ ४ ॥
गुणैर्गुणान् स भुञ्जान
आत्मप्रद्योतितैः प्रभुः ।
मन्यमान इदं सृष्टं आत्मानमिह सज्जते
॥ ५ ॥
कर्माणि कर्मभिः कुर्वन् सनिमित्तानि
देहभृत् ।
तत्तत् कर्मफलं गृह्णन् भ्रमतीह
सुखेतरम् ॥ ६ ॥
इत्थं कर्मगतीर्गच्छन् बह्वभद्रवहाः
पुमान् ।
आभूतसंप्लवात्सर्गप्रलयावश्नुतेऽवशः ॥
७ ॥
धातूपप्लव आसन्ने व्यक्तं
द्रव्यगुणात्मकम् ।
अनादिनिधनः कालो ह्यव्यक्तायापकर्षति
॥ ८ ॥
शतवर्षा ह्यनावृष्टिः भविष्यत्युल्बणा
भुवि ।
तत्कालोपचितोष्णार्को लोकान् त्रीन्
प्रतपिष्यति ॥ ९ ॥
पातालतलमारभ्य सङ्कर्षणमुखानलः ।
दहन् ऊर्ध्वशिखो विष्वग् वर्धते
वायुनेरितः ॥ १० ॥
सांवर्तको मेघगणो वर्षति स्म शतं समाः
।
धाराभिर्हस्तिहस्ताभिः लीयते सलिले
विराट् ॥ ११ ॥
ततो विराजमुत्सृज्य वैराजः पुरुषो नृप
।
अव्यक्तं विशते सूक्ष्मं निरिन्धन
इवानलः ॥ १२ ॥
वायुना हृतगन्धा भूः सलिलत्वाय कल्पते
।
सलिलं तद्धृतरसं
ज्योतिष्ट्वायोपकल्पते ॥ १३ ॥
हृतरूपं तु तमसा वायौ ज्योतिः
प्रलीयते ।
हृतस्पर्शोऽवकाशेन वायुर्नभसि लीयते ॥
१४ ॥
कालात्मना हृतगुणं नभ आत्मनि लीयते ।
इन्द्रियाणि मनो बुद्धिः सह
वैकारिकैर्नृप ।
प्रविशन्ति ह्यहङ्कारं स्वगुणैः
अहमात्मनि ॥ १५ ॥
एषा माया भगवतः सर्गस्थित्यन्तकारिणी
।
त्रिवर्णा वर्णितास्माभिः किं भूयः
श्रोतुमिच्छसि ॥ १६ ॥
राजोवाच
यथेताम् ऐश्वरीं मायां
दुस्तरामकृतात्मभिः ।
तरन्त्यञ्जः स्थूलधियो महर्ष
इदमुच्यताम् ॥ १७ ॥
प्रबुद्ध उवाच
कर्माण्यारभमाणानां
दुःखहत्यै सुखाय च ।
पश्येत्पाकविपर्यासं मिथुनीचारिणां
नृणाम् ॥ १८ ॥
नित्यार्तिदेन वित्तेन
दुर्लभेनात्ममृत्युना ।
गृहापत्याप्तपशुभिः का प्रीतिः
साधितैश्चलैः ॥ १९ ॥
एवं लोकं परं विद्यात् नश्वरं
कर्मनिर्मितम् ।
सतुल्यातिशयध्वंसं यथा मण्डलवर्तिनाम्
॥ २० ॥
तस्माद् गुरुं प्रपद्येत जिज्ञासुः
श्रेय उत्तमम् ।
शाब्दे परे च निष्णातं
ब्रह्मण्युपशमाश्रयम् ॥ २१ ॥
तत्र भागवतान् धर्मान् शिक्षेद्
गुर्वात्मदैवतः ।
अमाययानुवृत्त्या यैः
तुष्येदात्माऽऽत्मदो हरिः ॥ २२ ॥
सर्वतो मनसोऽसङ्गमादौ सङ्गं च साधुषु
।
दयां मैत्रीं प्रश्रयं च भूतेष्वद्धा
यथोचितम् ॥ २३ ॥
शौचं तपस्तितिक्षां च मौनं
स्वाध्यायमार्जवम् ।
ब्रह्मचर्यमहिंसां च समत्वं
द्वन्द्वसंज्ञयोः ॥ २४ ॥
सर्वत्रात्मेश्वरान्वीक्षां
कैवल्यमनिकेतताम् ।
विविक्तचीरवसनं सन्तोषं येन केनचित् ॥
२५ ॥
श्रद्धां भागवते
शास्त्रेऽनिन्दामन्यत्र चापि हि ।
मनोवाक्कर्मदण्डं च सत्यं शमदमावपि ॥
२६ ॥
श्रवणं कीर्तनं ध्यानं
हरेरद्भुतकर्मणः ।
जन्मकर्मगुणानां च
तदर्थेऽखिलचेष्टितम् ॥ २७ ॥
इष्टं दत्तं तपो जप्तं वृत्तं
यच्चात्मनः प्रियम् ।
दारान् सुतान् गृहान् प्राणान्
यत्परस्मै निवेदनम् ॥ २८ ॥
एवं कृष्णात्मनाथेषु मनुष्येषु च
सौहृदम् ।
परिचर्यां चोभयत्र महत्सु नृषु साधुषु
॥ २९ ॥
परस्परानुकथनं पावनं भगवद्यशः ।
मिथो रतिर्मिथस्तुष्टिः निवृत्तिर्मिथ
आत्मनः ॥ ३० ॥
स्मरन्तः स्मारन्तश्च मिथोऽघौघहरं
हरिम् ।
भक्त्या सञ्जातया भक्त्या
बिभ्रत्युत्पुलकां तनुम् ॥ ३१ ॥
क्वचिद् रुदन्त्यच्युतचिन्तया क्वचिद्
हसन्ति नन्दन्ति वदन्त्यलौकिकाः
।
नृत्यन्ति गायन्त्यनुशीलयन्त्यजं
भवन्ति तूष्णीं परमेत्य निर्वृताः
॥ ३२ ॥
इति भागवतान् धर्मान् शिक्षन् भक्त्या तदुत्थया
।
नारायणपरो मायां अञ्जस्तरति दुस्तराम्
॥ ३३ ॥
राजोवाच
नारायणाभिधानस्य
ब्रह्मणः परमात्मनः ।
निष्ठाम् अर्हथ नो वक्तुं यूयं हि
ब्रह्मवित्तमाः ॥ ३४ ॥
पिप्पलायन उवाच
स्थित्युद्भवप्रलयहेतुरहेतुरस्य
यत् स्वप्नजागरसुषुप्तिषु सद्
बहिश्च ।
देहेन्द्रियासुहृदयानि चरन्ति येन
सञ्जीवितानि तदवेहि परं नरेन्द्र
॥ ३५ ॥
नैतन्मनो विशति वागुत चक्षुरात्मा
प्राणेन्द्रियाणि च यथानलमर्चिषः
स्वाः ।
शब्दोऽपि बोधकनिषेधतयात्ममूलम्
अर्थोक्तमाह यदृते न निषेधसिद्धिः
॥ ३६ ॥
सत्त्वं रजस्तम इति त्रिवृदेकमादौ
सूत्रं महानहमिति प्रवदन्ति जीवम्
।
ज्ञानक्रियार्थफलरूपतयोरुशक्ति
ब्रह्मैव भाति सदसच्च तयोः परं
यत् ॥ ३७ ॥
नात्मा जजान न मरिष्यति नैधतेऽसौ
न क्षीयते सवनविद् व्यभिचारिणां
हि ।
सर्वत्र शश्वदनपाय्युपलब्धिमात्रं
प्राणो यथेंद्रियबलेन विकल्पितं
सत् ॥ ३८ ॥
अण्डेषु पेशिषु तरुष्वविनिश्चितेषु
प्राणो हि जीवमुपधावति तत्र तत्र
।
सन्ने यदिन्द्रियगणेऽहमि च प्रसुप्ते
कूटस्थ आशयमृते तदनुस्मृतिर्नः ॥
३९ ॥
यह्यब्जनाभचरणैषणयोरुभक्त्या
चेतोमलानि विधमेद् गुणकर्मजानि ।
तस्मिन् विशुद्ध उपलभ्यत आत्मतत्त्वं
साक्षाद् यथामलदृशोः सवितृप्रकाशः
॥ ४० ॥
राजोवाच
कर्मयोगं वदत नः पुरुषो येन संस्कृतः ।
विधूयेहाशु कर्माणि नैष्कर्म्यं
विन्दते परम् ॥ ४१ ॥
एवं प्रश्नम् ऋषीन् पूर्वम् अपृच्छं
पितु्रन्तिके ।
नाब्रुवन् ब्रह्मणः पुत्राः तत्र
कारणमुच्यताम् ॥ ४२ ॥
आविहोत्र उवाच
कर्माकर्म विकर्मेति
वेदवादो न लौकिकः ।
वेदस्य चेश्वरात्मत्वात् तत्र
मुह्यन्ति सूरयः ॥ ४३ ॥
परोक्षवादो वेदोऽयं बालानामनुशासनम् ।
कर्ममोक्षाय कर्माणि विधत्ते ह्यगदं
यथा ॥ ४४ ॥
नाचरेद् यस्तु वेदोक्तं स्वयं
अज्ञोऽजितेंद्रियः ।
विकर्मणा हि अधर्मेण
मृत्योर्मृत्युमुपैति सः ॥ ४५ ॥
वेदोक्तमेव कुर्वाणो निःसङ्गोऽर्पितमीश्वरे
।
नैष्कर्म्यं लभते सिद्धिं रोचनार्था
फलश्रुतिः ॥ ४६ ॥
य आशु हृदयग्रन्थिं निर्जिहीर्षुः
परात्मनः ।
विधिनोपचरेद् देवं तन्त्रोक्तेन च
केशवम् ॥ ४७ ॥
लब्ध्वानुग्रह आचार्यात् तेन
संदर्शितागमः ।
महापुरुषमभ्यर्चेन्मूर्त्याभिमतयाऽऽत्मनः ॥ ४८ ॥
शुचिः संमुखमासीनः प्राणसंयमनादिभिः ।
पिण्डं विशोध्य संन्यास
कृतरक्षोऽर्चयेद् हरिम् ॥ ४९ ॥
अर्चादौ हृदये चापि यथालब्धोपचारकैः ।
द्रव्यक्षित्यात्मलिङ्गानि निष्पाद्य
प्रोक्ष्य चासनम् ॥ ५० ॥
पाद्यादीन् उपकल्प्याथ सन्निधाप्य
समाहितः ।
हृदादिभिः कृतन्यासो मूलमंत्रेण
चार्चयेत् ॥ ५१ ॥
साङ्गोपाङ्गां सपार्षदां तां तां
मूर्तिं स्वमन्त्रतः ।
पाद्यार्घ्याचमनीयाद्यैः
स्नानवासोविभूषणैः ॥ ५२ ॥
गन्धमाल्याक्षतस्रग्भिः धूपदीपोपहारकैः ।
साङ्गं संपूज्य विधिवत् स्तवैः
स्तुत्वा नमेत् हरिम्॥५३॥
आत्मानं तन्मयं ध्यायन् मूर्तिं
संपूजयेत् हरेः ।
शेषामाधाय शिरसा स्वधाम्न्युद्वास्य
सत्कृतम् ॥ ५४ ॥
एवमग्न्यर्कतोयादौ अतिथौ हृदये च यः ।
यजतीश्वरमात्मानं अचिरान्मुच्यते हि
सः ॥ ५५ ॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां
संहितायां एकादशस्कन्धे तृतीयोऽध्यायः ॥ ३ ॥
