 |
| bhagwat chapter 9.7 |
श्रीशुक
उवाच
मान्धातुः पुत्रप्रवरो योऽम्बरीषः
प्रकीर्तितः ।
पितामहेन प्रवृतो यौवनाश्वश्च तत्सुतः
।
हारीतस्तस्य पुत्रोऽभूत्
मान्धातृप्रवरा इमे ॥ १ ॥
नर्मदा भ्रातृभिर्दत्ता पुरुकुत्साय
योरगैः ।
तया रसातलं नीतो भुजगेन्द्रप्रयुक्तया
॥ २ ॥
गन्धर्वान् अवधीत् तत्र वध्यान् वै
विष्णुशक्तिधृक् ।
नागाल्लब्धवरः सर्पात् अभयं
स्मरतामिदम् ॥ ३ ॥
त्रसद्दस्युः पौरुकुत्सो योऽनरण्यस्य
देहकृत् ।
हर्यश्वः तत्सुतः तस्मात् अरुणोऽथ
त्रिबन्धनः ॥ ४ ॥
तस्य सत्यव्रतः पुत्रः त्रिशङ्कुरिति
विश्रुतः ।
प्राप्तश्चाण्डालतां शापाग् गुरोः
कौशिकतेजसा ॥ ५ ॥
सशरीरो गतः स्वर्गं अद्यापि दिवि
दृश्यते ।
पातितोऽवाक्शिरा देवैः तेनैव
स्तम्भितो बलात् ॥ ६ ॥
त्रैशङ्कवो हरिश्चन्द्रो
विश्वामित्रवसिष्ठयोः ।
यन्निमित्तमभूद् युद्धं
पक्षिणोर्बहुवार्षिकम् ॥ ७ ॥
सोऽनपत्यो विषण्णात्मा नारदस्योपदेशतः
।
वरुणं शरणं यातः पुत्रो मे जायतां
प्रभो ॥ ८ ॥
यदि वीरो महाराज तेनैव त्वां यजे इति
।
तथेति वरुणेनास्य पुत्रो जातस्तु
रोहितः ॥ ९ ॥
जातः सुतो ह्यनेनाङ्ग मां यजस्वेति
सोऽब्रवीत् ।
यदा पशुर्निर्दशः स्याद् अथ मेध्यो
भवेदिति ॥ १० ॥
निर्दशे च स आगत्य यजस्वेत्याह
सोऽब्रवीत् ।
दन्ताः पशोर्यत् जायेरन् अथ मेध्यो
भवेदिति ॥ ११ ॥
दन्ता जाता यजस्वेति स प्रत्याहाथ
सोऽब्रवीत् ।
यदा पतन्त्यस्य दन्ता अथ मेध्यो
भवेदिति ॥ १२ ॥
पशोर्निपतिता दन्ता यजस्वेत्याह
सोऽब्रवीत् ।
यदा पशोः पुनर्दन्ता जायन्तेऽथ पशुः
शुचिः ॥ १३ ॥
पुनर्जाता यजस्वेति स प्रत्याहाथ
सोऽब्रवीत् ।
सान्नाहिको यदा राजन् राजन्योऽथ पशुः
शुचिः ॥ १४ ॥
इति पुत्रानुरागेण स्नेहयन्
त्रितचेतसा ।
कालं वञ्चयता तं तमुक्तो देवस्तमैक्षत
॥ १५ ॥
रोहितस्तदभिज्ञाय पितुः कर्म
चिकीर्षितम् ।
प्राणप्रेप्सुर्धनुष्पाणिः अरण्यं
प्रत्यपद्यत ॥ १६ ॥
पितरं वरुणग्रस्तं श्रुत्वा
जातमहोदरम् ।
रोहितो ग्राममेयाय तमिन्द्रः
प्रत्यषेधत ॥ १७ ॥
भूमेः पर्यटनं पुण्यं तीर्थक्षेत्रनिषेवणैः
।
रोहितायादिशच्छक्रः सोऽप्यरण्येऽवसत्समाम्॥१८॥
एवं द्वितीये तृतीये चतुर्थे पञ्चमे
तथा ।
अभ्येत्याभ्येत्य स्थविरो विप्रो
भूत्वाऽऽह वृत्रहा॥१९॥
षष्ठं संवत्सरं तत्र चरित्वा रोहितः
पुरीम् ।
उपव्रजन् अजीगर्ताद् अक्रीणान् मध्यमं
सुतम् ॥ २० ॥
शुनःशेपं पशुं पित्रे प्रदाय समवन्दत
।
ततः पुरुषमेधेन हरिश्चन्द्रो महायशाः
॥ २१ ॥
मुक्तोदरोऽयजद् देवान् वरुणादीन्
महत्कथः ।
विश्वामित्रोऽभवत् तस्मिन् होता
चाध्वर्युरात्मवान् ॥२२॥
जमदग्निरभूद् ब्रह्मा वसिष्ठोऽयास्यः
सामगः ।
तस्मै तुष्टो ददौ इन्द्रः शातकौम्भमयं
रथम् ॥ २३ ॥
शुनःशेपस्य माहात्म्यं उपरिष्टात्
प्रचक्ष्यते ।
सत्यंसारां धृतिं दृष्ट्वा सभार्यस्य
च भूपतेः ॥ २४ ॥
विश्वामित्रो भृशं प्रीतो ददौ अविहतां
गतिम् ।
मनः पृथिव्यां तामद्भिः
तेजसापोऽनिलेन तत् ॥ २५ ॥
खे वायुं धारयन् तच्च भूतादौ तं
महात्मनि ।
तस्मिन् ज्ञानकलां ध्यात्वा तयाज्ञानं
विनिर्दहन् ॥ २६ ॥
हित्वा तां स्वेन भावेन
निर्वाणसुखसंविदा ।
अनिर्देश्याप्रतर्क्येण तस्थौ
विध्वस्तबन्धनः ॥ २७ ॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां
संहितायां नवमस्कन्धे सप्तमोऽध्यायः॥७॥
