 |
| bhagwat chapter 9.5 |
श्रीशुक उवाच
एवं भगवताऽऽदिष्टो
दुर्वासाश्चक्रतापितः ।
अंबरीषं उपावृत्य तत्पादौ
दुःखितोऽग्रहीत् ॥ १ ॥
तस्य सोद्यमनं वीक्ष्य
पादस्पर्शविलज्जितः ।
अस्तावीत् तत् हरेः अस्त्रं कृपया
पीडितो भृशम् ॥ २ ॥
अम्बरीष
उवाच
त्वमग्निर्भगवान् सूर्यः त्वं सोमो
ज्योतिषां पतिः ।
त्वं आपस्त्वं क्षितिर्व्योम
वायुर्मात्रेन्द्रियाणि च ॥ ३ ॥
सुदर्शन नमस्तुभ्यं
सहस्राराच्युतप्रिय ।
सर्वास्त्रघातिन् विप्राय स्वस्ति
भूया इडस्पते ॥ ४ ॥
त्वं धर्मस्त्वमृतं सत्यं त्वं
यज्ञोऽखिलयज्ञभुक् ।
त्वं लोकपालः सर्वात्मा त्वं तेजः
पौरुषं परम् ॥ ५ ॥
नमः सुनाभाखिलधर्मसेतवे
ह्यधर्मशीलासुरधूमकेतवे ।
त्रैलोक्यगोपाय विशुद्धवर्चसे
मनोजवायाद्भुतकर्मणे गृणे ॥ ६ ॥
त्वत्तेजसा धर्ममयेन संहृतं
तमः
प्रकाशश्च दृशो महात्मनाम् ।
दुरत्ययस्ते महिमा गिरां पते
त्वद् रूपमेतत् सदसत् परावरम् ॥ ७ ॥
यदा विसृष्टस्त्वमनञ्जनेन वै
बलं प्रविष्टोऽजित दैत्यदानवम्।
बाहूदरोर्वङ्घ्रिशिरोधराणि
वृक्णन् अजस्रं प्रधने विराजसे॥ ८ ॥
स त्वं जगत्त्राण खलप्रहाणये
निरूपितः सर्वसहो गदाभृता ।
विप्रस्य चास्मत् कुलदैवहेतवे
विधेहि भद्रं तदनुग्रहो हि नः ॥ ९ ॥
यद्यस्ति दत्तमिष्टं वा स्वधर्मो वा
स्वनुष्ठितः ।
कुलं नो विप्रदैवं चेद् द्विजो भवतु
विज्वरः ॥ १० ॥
यदि नो भगवान् प्रीत एकः
सर्वगुणाश्रयः ।
सर्वभूतात्मभावेन द्विजो भवतु विज्वरः
॥ ११ ॥
श्रीशुक
उवाच
इति संस्तुवतो राज्ञो विष्णुचक्रं
सुदर्शनम् ।
अशाम्यत् सर्वतो विप्रं प्रदहद्
राजयाच्ञया ॥ १२ ॥
स मुक्तोऽस्त्राग्नितापेन दुर्वासाः
स्वस्तिमान् ततः ।
प्रशशंस तमुर्वीशं युञ्जानः परमाशिषः
॥ १३ ॥
दुर्वासा
उवाच
अहो अनन्तदासानां महत्त्वं दृष्टमद्य
मे ।
कृतागसोऽपि यद् राजन् मंगलानि समीहसे
॥ १४ ॥
दुष्करः को नु साधूनां दुस्त्यजो वा
महात्मनाम् ।
यैः संगृहीतो भगवान् सात्वतां ऋषभो
हरिः ॥ १५ ॥
यन्नामश्रुतिमात्रेण पुमान् भवति
निर्मलः ।
तस्य तीर्थपदः किं वा दासानां
अवशिष्यते ॥ १६ ॥
राजन् अनुगृहीतोऽहं त्वयातिकरुणात्मना
।
मद् अघं पृष्ठतः कृत्वा प्राणा
यन्मेऽभिरक्षिताः ॥ १७ ॥
राजा तं अकृताहारः प्रत्यागमनकांक्षया
।
चरणौ उवुपसंगृह्य प्रसाद्य समभोजयत् ॥
१८ ॥
सोऽशित्वादृतमानीतं आतिथ्यं
सार्वकामिकम् ।
तृप्तात्मा नृपतिं प्राह भुज्यतां इति
सादरम् ॥ १९ ॥
प्रीतोऽस्मि अनुगृहीतोऽस्मि तव
भागवतस्य वै ।
दर्शनस्पर्शनालापैः आतिथ्येनात्ममेधसा
॥ २० ॥
कर्मावदातं एतत् ते गायन्ति
स्वःस्त्रियो मुहुः ।
कीर्तिं परमपुण्यां च कीर्तयिष्यति भूरियम् ॥ २१ ॥
श्रीशुक उवाच
एवं संकीर्त्य राजानं दुर्वासाः
परितोषितः ।
ययौ विहायसाऽऽमंत्र्य
ब्रह्मलोकमहैतुकम् ॥ २२ ॥
संवत्सरोऽत्यगात् तावद् यावता नागतो
गतः ।
मुनिस्तद्दर्शनाकांक्षो राजाऽब्भक्षो
बभूव ह ॥ २३ ॥
गतेऽथ दुर्वाससि सोऽम्बरीषो
द्विजोपयोगातिपवित्रमाहरत् ।
ऋषेर्विमोक्षं व्यसनं च बुद्ध्वा
मेने स्ववीर्यं च परानुभावम् ॥ २४ ॥
एवं विधानेकगुणः स राजा
परात्मनि ब्रह्मणि वासुदेवे ।
क्रियाकलापैः समुवाह भक्तिं
ययाऽऽविरिञ्च्यान् निरयांश्चकार ॥ २५ ॥
श्रीशुक उवाच
अथाम्बरीषस्तनयेषु राज्यं
समानशीलेषु विसृज्य धीरः ।
वनं विवेशात्मनि वासुदेवे
मनो दधद् ध्वस्तगुणप्रवाहः ॥ २६ ॥
इत्येतत् पुण्यमाख्यानं अंबरीषस्य
भूपतेः ।
संकीर्तयन् अनुध्यायन् भक्तो भगवतो
भवेत् ॥ २७ ॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां
संहितायां नवमस्कन्धे पञ्चमोऽध्यायः ॥ ५ ॥
