 |
| bhagwat chapter 10.1 |
राजोवाच
कथितो वंशविस्तारो भवता सोमसूर्ययोः ।
राज्ञां च उभयवंश्यानां चरितं परमाद्भुतम् ॥ १ ॥
यदोश्च धर्मशीलस्य नितरां मुनिसत्तम ।
तत्रांशेन अवतीर्णस्य
विष्णोर्वीर्याणि शंस नः ॥ २ ॥
अवतीर्य यदोर्वंशे भगवान् भूतभावनः ।
कृतवान् यानि विश्वात्मा तानि नो वद
विस्तरात् ॥ ३ ॥
निवृत्ततर्षैः उपगीयमानाद्
भवौषधात् श्रोत्रमनोऽभिरामात् ।
क उत्तमश्लोकगुणानुवादात्
पुमान् विरज्येत विना पशुघ्नात् ॥ ४ ॥
पितामहा मे समरेऽमरञ्जयैः
देवव्रताद्यातिरथैस्तिमिङ्गिलैः ।
दुरत्ययं कौरवसैन्यसागरं
कृत्वातरन् वत्सपदं स्म यत्प्लवाः ॥ ५ ॥
द्रौण्यस्त्रविप्लुष्टमिदं मदङ्गं
सन्तानबीजं कुरुपाण्डवानाम् ।
जुगोप कुक्षिं गत आत्तचक्रो
मातुश्च मे यः शरणं गतायाः ॥ ६ ॥
वीर्याणि तस्याखिलदेहभाजां
अन्तर्बहिः पूरुषकालरूपैः ।
प्रयच्छतो मृत्युमुतामृतं च
मायामनुष्यस्य वदस्व विद्वन् ॥ ७ ॥
रोहिण्यास्तनयः प्रोक्तो रामः
संकर्षणस्त्वया ।
देवक्या गर्भसंबंधः कुतो देहान्तरं
विना ॥ ८ ॥
कस्मात् मुकुन्दो भगवान् पितुर्गेहाद्
व्रजं गतः ।
क्व वासं ज्ञातिभिः सार्धं कृतवान्
सात्वतां पतिः ॥ ९ ॥
व्रजे वसन् किं अकरोत् मधुपुर्यां च
केशवः ।
भ्रातरं चावधीत् कंसं मातुः अद्धा
अतदर्हणम् ॥ १० ॥
देहं मानुषमाश्रित्य कति वर्षाणि
वृष्णिभिः ।
यदुपुर्यां सहावात्सीत् पत्न्यः
कत्यभवन् प्रभोः ॥ ११ ॥
एतत् अन्यच्च सर्वं मे मुने
कृष्णविचेष्टितम् ।
वक्तुमर्हसि सर्वज्ञ श्रद्दधानाय
विस्तृतम् ॥ १२ ॥
नैषातिदुःसहा क्षुन्मां त्यक्तोदं अपि
बाधते ।
पिबन्तं त्वन्मुखाम्भोज अच्युतं
हरिकथामृतम् ॥ १३ ॥
सूत उवाच
एवं निशम्य भृगुनन्दन साधुवादं
वैयासकिः स भगवान् अथ विष्णुरातम्।
प्रत्यर्च्य कृष्णचरितं कलिकल्मषघ्नं
व्याहर्तुमारभत भागवतप्रधानः ॥ १४ ॥
श्रीशुक उवाच
सम्यग्व्यवसिता बुद्धिः तव राजर्षिसत्तम ।
वासुदेवकथायां ते यज्जाता नैष्ठिकी
रतिः ॥ १५ ॥
वासुदेवकथाप्रश्नः पुरुषान् त्रीन्
पुनाति हि ।
वक्तारं पृच्छकं श्रोतॄन् तत्पादसलिलं
यथा ॥ १६ ॥
भूमिः दृप्तनृपव्याज
दैत्यानीकशतायुतैः ।
आक्रान्ता भूरिभारेण ब्रह्माणं शरणं
ययौ ॥ १७ ॥
गौर्भूत्वा अश्रुमुखी खिन्ना
क्रन्दन्ती करुणं विभोः ।
उपस्थितान्तिके तस्मै व्यसनं स्वं
अवोचत ॥ १८ ॥
ब्रह्मा तद् उपधार्याथ सह देवैस्तया
सह ।
जगाम स-त्रिनयनः तीरं क्षीरपयोनिधेः ॥
१९ ॥
तत्र गत्वा जगन्नाथं देवदेवं
वृषाकपिम् ।
पुरुषं पुरुषसूक्तेन उपतस्थे समाहितः
॥ २० ॥
गिरं समाधौ गगने समीरितां
निशम्य वेधास्त्रिदशानुवाच ह ।
गां पौरुषीं मे श्रृणुतामराः पुनः
विधीयतां आशु तथैव मा चिरम् ॥ २१
॥
पुरैव पुंसा अवधृतो धराज्वरो
भवद्भिः अंशैः यदुषूपजन्यताम् ।
स यावद् उर्व्या भरं इश्वरेश्वरः
स्वकालशक्त्या क्षपयन् चरेद् भुवि॥
२२ ॥
वसुदेवगृहे साक्षाद् भगवान् पुरुषः
परः ।
जनिष्यते तत्प्रियार्थं संभवन्तु
सुरस्त्रियः ॥ २३ ॥
वासुदेवकलानन्तः सहस्रवदनः स्वराट् ।
अग्रतो भविता देवो हरेः
प्रियचिकीर्षया ॥ २४ ॥
विष्णोर्माया भगवती यया सम्मोहितं
जगत् ।
आदिष्टा प्रभुणांशेन कार्यार्थे
संभविष्यति ॥ २५ ॥
श्रीशुक
उवाच
इत्यादिश्यामरगणान् प्रजापतिपतिः
विभुः ।
आश्वास्य च महीं गीर्भिः स्वधाम परमं
ययौ ॥ २६ ॥
शूरसेनो यदुपतिः मथुरां आवसन् पुरीम्
।
माथुरान् शूरसेनांश्च विषयान् बुभुजे
पुरा ॥ २७ ॥
राजधानी ततः साभूत् सर्वयादव भूभुजाम्
।
मथुरा भगवान् यत्र नित्यं सन्निहितो
हरिः ॥ २८ ॥
तस्यां तु कर्हिचित् शौरिः वसुदेवः
कृतोद्वहः ।
देवक्या सूर्यया सार्धं प्रयाणे रथमारुहत् ॥ २९ ॥
उग्रसेनसुतः कंसः स्वसुः
प्रियचिकीर्षया ।
रश्मीन् हयानां जग्राह रौक्मै
रथशतैर्वृतः ॥ ३० ॥
चतुःशतं पारिबर्हं गजानां हेममालिनाम्
।
अश्वानां अयुतं सार्धं रथानां च
त्रिषट्शतम् ॥ ३१ ॥
दासीनां सुकुमारीणां द्वे शते
समलंकृते ।
दुहित्रे देवकः प्रादात् याने
दुहितृवत्सलः ॥ ३२ ॥
शंखतूर्यमृदंगाश्च नेदुः दुन्दुभयः
समम् ।
प्रयाणप्रक्रमे तावत् वरवध्वोः
सुमंगलम् ॥ ३३ ॥
पथि प्रग्रहिणं कंसं आभाष्य आह
अशरीरवाक् ।
अस्यास्त्वां अष्टमो गर्भो हन्ता यां
वहसे अबुध ॥ ३४ ॥
इत्युक्तः स खलः पापो भोजानां
कुलपांसनः ।
भगिनीं हन्तुमारब्धः खड्गपाणिः
कचेऽग्रहीत् ॥ ३५ ॥
तं जुगुप्सितकर्माणं नृशंसं
निरपत्रपम् ।
वसुदेवो महाभाग उवाच परिसान्त्वयन् ॥
३६ ॥
वसुदेव
उवाच
श्लाघनीयगुणः शूरैः भवान् भोज-यशस्करः
।
स कथं भगिनीं हन्यात् स्त्रियं उद्वाहपर्वणि
॥ ३७ ॥
मृत्युर्जन्मवतां वीर देहेन सह जायते
।
अद्य वाब्दशतान्ते वा मृत्युर्वै
प्राणिनां ध्रुवः ॥ ३८ ॥
देहे पञ्चत्वमापन्ने देही
कर्मानुगोऽवशः ।
देहान्तरं अनुप्राप्य प्राक्तनं
त्यजते वपुः ॥ ३९ ॥
व्रजन् तिष्ठन् पदैकेन यथैवैकेन
गच्छति ।
यथा तृणजलूकैवं देही कर्मगतिं गतः ॥
४० ॥
स्वप्ने यथा पश्यति देहमीदृशं
मनोरथेन अभिनिविष्टचेतनः ।
दृष्टश्रुताभ्यां मनसानुचिन्तयन्
प्रपद्यते तत् किमपि ह्यपस्मृतिः ॥ ४१ ॥
यतो यतो धावति दैवचोदितं
मनो विकारात्मकमाप पञ्चसु ।
गुणेषु मायारचितेषु देह्यसौ
प्रपद्यमानः सह तेन जायते ॥ ४२ ॥
ज्योतिर्यथैव उदकपार्थिवेष्वदः
समीरवेगानुगतं विभाव्यते ।
एवं स्वमायारचितेष्वसौ पुमान्
गुणेषु रागानुगतो विमुह्यति ॥ ४३ ॥
तस्मात् न कस्यचिद् द्रोहं आचरेत् स
तथाविधः ।
आत्मनः क्षेममन्विच्छन् द्रोग्धुर्वै
परतो भयम् ॥ ४४ ॥
एषा तव अनुजा बाला कृपणा पुत्रिकोपमा
।
हन्तुं नार्हसि कल्याणीं इमां त्वं
दीनवत्सलः ॥ ४५ ॥
श्रीशुक
उवाच
एवं स सामभिर्भेदैः बोध्यमानोऽपि
दारुणः ।
न न्यवर्तत कौरव्य पुरुषादान्
अनुव्रतः ॥ ४६ ॥
निर्बन्धं तस्य तं ज्ञात्वा
विचिन्त्यानकदुन्दुभिः ।
प्राप्तं कालं प्रतिव्योढुं इदं
तत्रान्वपद्यत ॥ ४७ ॥
मृत्युर्बुद्धिमतापोह्यो यावद्बुद्धिबलोदयम्
।
यद्यसौ न निवर्तेत नापराधोऽस्ति
देहिनः ॥ ४८ ॥
प्रदाय मृत्यवे पुत्रान् मोचये कृपणां
इमाम् ।
सुता मे यदि जायेरन् मृत्युर्वा न
म्रियेत चेत् ॥ ४९ ॥
विपर्ययो वा किं न स्याद् गतिर्धातुः दुरत्यया
।
उपस्थितो निवर्तेत निवृत्तः
पुनरापतेत् ॥ ५० ॥
अग्नेर्यथा दारुवियोगयोगयोः
अदृष्टतोऽन्यन्न निमित्तमस्ति ।
एवं हि जन्तोरपि दुर्विभाव्यः
शरीर संयोगवियोगहेतुः ॥ ५१ ॥
एवं विमृश्य तं पापं यावद्
आत्मनिदर्शनम् ।
पूजयामास वै शौरिः बहुमानपुरःसरम् ॥
५२ ॥
प्रसन्न वदनाम्भोजो नृशंसं निरपत्रपम्
।
मनसा दूयमानेन विहसन् इदमब्रवीत् ॥ ५३
॥
वसुदेव उवाच
न ह्यस्यास्ते भयं सौम्य यद् वाक्
आहाशरीरिणी ।
पुत्रान् समर्पयिष्येऽस्या यतस्ते
भयमुत्थितम् ॥ ५४ ॥
श्रीशुक उवाच
स्वसुर्वधात् निववृते कंसः
तद्वाक्यसारवित् ।
वसुदेवोऽपि तं प्रीतः प्रशस्य
प्राविशद् गृहम् ॥ ५५ ॥
अथ काल उपावृत्ते देवकी सर्वदेवता ।
पुत्रान् प्रसुषुवे चाष्टौ कन्यां
चैवानुवत्सरम् ॥ ५६ ॥
कीर्तिमन्तं प्रथमजं
कंसायानकदुन्दुभिः ।
अर्पयामास कृच्छ्रेण सोऽनृताद्
अतिविह्वलः ॥ ५७ ॥
किं दुःसहं नु साधूनां विदुषां किं
अपेक्षितम् ।
किं अकार्यं कदर्याणां दुस्त्यजं किं
धृतात्मनाम् ॥ ५८ ॥
दृष्ट्वा समत्वं तत् शौरेः सत्ये चैव
व्यवस्थितिम् ।
कंसस्तुष्टमना राजन् प्रहसन्
इदमब्रवीत् ॥ ५९ ॥
प्रतियातु कुमारोऽयं न ह्यस्मादस्ति
मे भयम् ।
अष्टमाद् युवयोर्गर्भान् मृत्युर्मे
विहितः किल ॥ ६० ॥
तथेति सुतमादाय ययौ आनकदुन्दुभिः ।
नाभ्यनन्दत तद्वाक्यं
असतोऽविजितात्मनः ॥ ६१ ॥
नन्दाद्या ये व्रजे गोपा याश्चामीषां
च योषितः ।
वृष्णयो वसुदेवाद्या देवक्याद्या
यदुस्त्रियः ॥ ६२ ॥
सर्वे वै देवताप्राया उभयोरपि भारत ।
ज्ञातयो बन्धुसुहृदो ये च कंसं
अनुव्रताः ॥ ६३ ॥
एतत् कंसाय भगवान् शशंसाभ्येत्य नारदः
।
भूमेर्भारायमाणानां दैत्यानां च
वधोद्यमम् ॥ ६४ ॥
ऋषेः विनिर्गमे कंसो यदून् मत्वा
सुरान् इति ।
देवक्या गर्भसंभूतं विष्णुं च स्ववधं
प्रति ॥ ६५ ॥
देवकीं वसुदेवं च निगृह्य निगडैर्गृहे
।
जातं जातं अहन् पुत्रं तयोः अजनशंकया
॥ ६६ ॥
मातरं पितरं भ्रातॄन् सर्वांश्च
सुहृदस्तथा ।
घ्नन्ति ह्यसुतृपो लुब्धा राजानः
प्रायशो भुवि ॥ ६७॥
आत्मानं इह सञ्जातं जानन् प्राग्
विष्णुना हतम् ।
महासुरं कालनेमिं यदुभिः स व्यरुध्यत
॥ ६८ ॥
उग्रसेनं च पितरं यदुभोजान्धकाधिपम् ।
स्वयं निगृह्य बुभुजे शूरसेनान्
महाबलः ॥ ६९ ॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां
संहितायां दशमस्कन्धे पूर्वार्धे प्रथमोध्याऽयः॥१॥
