भागवत तृतीय स्कन्ध अष्टादश अध्याय ( bhagwat 3.18 )

श्रीमद्भागवत srimadbhagwat bhagwat भागवत भागवत_श्लोक bhagwat_shloka सूरज_कृष्ण_शास्त्री भागवत_कथा मूल_पाठ मूल_पाठ_भागवत bhagwat_katha bhagwatdarshan

bhagwat chapter 3.18

                  ॥ मैत्रेय उवाच ॥

तदेवमाकर्ण्य जलेशभाषितं 
                     महामनास्तद्विगणय्य    दुर्मदः । 
हरेर्विदित्वा गतिमङ्गनारदाद् 
                     रसातलं निर्विविशे त्वरान्वितः ॥१॥
 
ददर्श तत्राभिजितं धराधरं 
                     प्रोन्नीयमान  अवनिं अग्रदंष्ट्रया । 
मुष्णन्तमक्ष्णा स्वरुचोऽरुणश्रिया 
                    जहास  चाहो  वनगोचरो  मृगः ॥२॥
 
आहैनमेह्यज्ञ महीं विमुञ्च नो 
                         रसौकसां विश्वसृजेयमर्पिता । 
न स्वस्ति यास्यस्यनया ममेक्षतः 
                          सुराधमासादितसूकराकृते ॥३॥

 
त्वन्नः सपत्‍नैरभवाय किं भृतो 
                यो मायया हन्त्यसुरान् परोक्षजित् । 
त्वां योगमायाबलमल्पपौरुषं 
                   संस्थाप्य  मूढ  प्रमृजे  सुहृच्छुचः ॥४॥

 
त्वयि संस्थिते गदया शीर्णशीर्ष-
                 ण्यस्मद्‍भुजच्युतया  ये  च तुभ्यम् । 
बलिं हरन्ति ऋषयो ये च देवाः 
                    स्वयं  सर्वे  न   भविष्यन्त्यमूलाः ॥५॥ 

स तुद्यमानोऽरिदुरुक्ततोमरैः 
                     दंष्ट्राग्रगां     गामुपलक्ष्य   भीताम् । 
तोदं मृषन्निरगादम्बुमध्याद् 
                     ग्राहाहतः          सकरेणुर्यथेभः ॥६॥
 
तं निःसरन्तं सलिलादनुद्रुतो 
                      हिरण्यकेशो  द्विरदं  यथा  झषः । 
करालदंष्ट्रोऽशनिनिस्वनोऽब्रवीद्
                      गतह्रियां किं त्वसतां विगर्हितम्॥७॥
 
स गां उदस्तात् सलिलस्य गोचरे 
                    विन्यस्य तस्यां अदधात्स्वसत्त्वम् । 
अभिष्टुतो विश्वसृजा प्रसूनैः 
                    आपूर्यमाणो विबुधैः  पश्यतोऽरेः ॥८॥ 
परानुषक्तं तपनीयोपकल्पं 
                         महागदं      काञ्चनचित्रदंशम् । 
मर्माण्यभीक्ष्णं प्रतुदन्तं दुरुक्तैः 
                        प्रचण्डमन्युः प्रहसन् तं बभाषे ॥९॥
 
                       ॥ श्रीभगवानुवाच ॥

सत्यं वयं भो वनगोचरा मृगा 
                        युष्मद्विधान्मृगये ग्रामसिंहान् । 
न मृत्युपाशैः प्रतिमुक्तस्य वीरा 
                         विकत्थनं  तव  गृह्णन्त्यभद्र ॥१०॥ 

एते वयं न्यासहरा रसौकसां 
                  गतह्रियो     गदया      द्रावितास्ते । 
तिष्ठामहेऽथापि कथञ्चिदाजौ 
                स्थेयं क्व यामो बलिनोत्पाद्य वैरम् ॥११॥ 

त्वं पद्रथानां किल यूथपाधिपो 
                घटस्व    नोऽस्वस्तय     आश्वनूहः । 
संस्थाप्य चास्मान् प्रमृजाश्रु स्वकानां 
                 यः स्वां प्रतिज्ञां नातिपिपर्त्यसभ्यः ॥१२॥ 

                     ॥ मैत्रेय उवाच ॥

सोऽधिक्षिप्तो भगवता प्रलब्धश्च रुषा भृशम् । 
आजहारोल्बणं क्रोधं क्रीड्यमानोऽहिराडिव ॥१३॥
 
सृजन् अमर्षितः श्वासान् मन्युप्रचलितेन्द्रियः । 
आसाद्य तरसा दैत्यो गदया न्यहनद् हरिम् ॥१४॥

 
भगवान् तु गदावेगं    विसृष्टं    रिपुणोरसि । 
अवञ्चयत् तिरश्चीनो योगारूढ इवान्तकम् ॥१५॥

 
पुनर्गदां स्वामादाय भ्रामयन्तं अभीक्ष्णशः । 
अभ्यधावदध्हरिः क्रुद्धः संरम्भाद्दष्टदच्छदम् ॥१६॥
 
ततश्च   गदयारातिं    दक्षिणस्यां   भ्रुवि   प्रभुः । 
आजघ्ने स तु तां सौम्य गदया कोविदोऽहनत् ॥१७॥
 
एवं   गदाभ्यां   गुर्वीभ्यां  हर्यक्षो हरिरेव च । 
जिगीषया सुसंरब्धौ अन्योन्यं अभिजघ्नतुः ॥१८॥

 
तयोः स्पृधोस्तिग्मगदाहताङ्गयोः 
                 क्षतास्रवघ्राणविवृद्धमन्य्वोः        । 
विचित्रमार्गां श्चरतोर्जिगीषया 
                व्यभादिलायामिव शुष्मिणोर्मृधः ॥१९॥ 

दैत्यस्य यज्ञावयवस्य माया 
                     गृहीतवाराहतनोर्महात्मनः     । 
कौरव्य मह्यां द्विषतोर्विमर्दनं 
                    दिदृक्षुरागादृषिभिर्वृतः स्वराट् ॥२०॥ 

आसन्नशौण्डीरमपेतसाध्वसं 
                     कृतप्रतीकारमहार्यविक्रमम्   । 
विलक्ष्य दैत्यं भगवान् सहस्रणीः 
                     जगाद नारायणमादिसूकरम् ॥२१॥
 
                        ॥ ब्रह्मोवाच ॥

एष     ते     देवदेवानामङ्घ्रिमूलमुपेयुषाम् । 
विप्राणां सौरभेयीणां भूतानामप्यनागसाम् ॥२२॥
 
आगस्कृद्भयकृद्दुष्कृदस्मद्राद्धवरोऽसुरः । 
अन्वेषन्नप्रतिरथो लोकानटति कण्टकः ॥२३॥
 
मैनं मायाविनं दृप्तं निरङ्कुशमसत्तमम् । 
आक्रीड बालवद्देव यथाऽऽशीविषमुत्थितम् ॥२४॥
 
न यावदेष वर्धेत स्वां वेलां प्राप्य दारुणः । 
स्वां देवमायामास्थाय तावत् जह्यघमच्युत ॥२५॥ 

एषा घोरतमा सन्ध्या लोकच्छम्बट्करी प्रभो । 
उपसर्पति सर्वात्मन् सुराणां जयमावह ॥२६॥ 

अधुनैषोऽभिजिन्नाम योगो मौहूर्तिको ह्यगात् । 
शिवाय नस्त्वं सुहृदां आशु निस्तर दुस्तरम् ॥२७॥ 

दिष्ट्या त्वां विहितं मृत्युं अयमासादितः स्वयम् । 
विक्रम्यैनं मृधे हत्वा लोकान् आ धेहि शर्मणि॥२८॥
 
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां 
संहितायां तृतीयस्कन्धे अष्टादशोऽध्यायः ॥ १८ ॥